Długo zastanawiałem się nad tym wierszem i mam wrażenie, że mówi on o terapii psychiatrycznej. Najpierw mamy zabarwiony teorią Freuda opis przeszłości pacjentki, następnie walkę z id, które w tym kontekście może odnosić się do strachu przed otwarciem się. Trochę niepokoi mnie trzecia strofa, brzmi toksycznie. Czyżby terapeutka wymagała nieszczerego uśmiechu od pacjentki? Uczucia są uprzedmiotowione, tam mój strach moja miłość i żal jakby istniały poza pacjentką i były dla niej obojętne. Ale nie da się całkowicie odtworzyć osobowości drugiej osoby, nawet przez terapię ani stosowanie leków. Nigdy nie da się całkowicie zrozumieć drugiej osoby.

Tak rozumiem ten wiersz i podoba mi się