Szalenie mi się podoba! Każdy wie, że masz pewien charakterystyczny styl, który ja nazwałbym poezją intelektualną, analityczną i minimalistyczną, ale najlepszy efekt osiągasz poprzez dodawanie do tej kalkulacji szczypty szaleństwa, nieobliczalności. Właśnie to zrobiłaś w tym wierszu i jest to widoczne chociażby w powtórzeniach, odważnym (jak na ten portal) stawianiem dwóch tych samych słów jedno obok drugiego. Te strzałki czasu na końcu wywołują uczucie płochliwości, jakby wiersz kończył się poprzez rozstrzelenie się na wszystkie kierunki czasu i przestrzeni. Nawet brzmienie tych słów wzmaga to wrażenie, brawo.