Świetny wiersz, Zolu. Jest smutny, przerażająco smutny, ale i prawdziwy w treści, bo takie sytuacje, jakie opisujesz w wierszu zdarzają się, niestety. Są takie domy, o czym świadczy chociażby poniższy filmik: https://www.youtube.com/watch?v=BcfxN2iMHPU
https://www.youtube.com/watch?v=iYMQqOhUyu8


Osoba starsza nie jest kimś obcym. Osoba starsza to my: niedługo lub za wiele lat, w każdym razie nieuchronnie, nawet jeśli o tym nie myślimy. A jeśli my nie nauczymy się dobrze traktować osób starszych, tak też sami będziemy potraktowani. Tam gdzie brakuje czci dla osób starszych, nie ma przyszłości dla młodych. (Papież Franciszek)


I wzruszająca pointa, podpisuję się pod nią:




Pozdrawiam serdecznie.

Zolu,
piękny wiersz o jednym z aspektów życia, poruszający nasze sumienia. Szkoda, że coraz mniej ludzi tak myśli, w tym "zagonionym" świecie.

Kiedyś, w szczególnym szpitalu, gdzie trafiłem, jako chodzące zwłoki, pracowała pielęgniarka, której się autentycznie bałem. Codziennie masakrowała mnie, robiąc zastrzyki i pobierając krew, aż nagle zniknęła. Spytałem doktora, ratującego mi życie - co się z nią stało? Odpowiedział mi - panie Zbigniewie (nie znoszę, gdy mówią do mnie Zbigniew, tylko jemu pozwalam), to jest miejsce szczególne, tu nie może być ludzi przypadkowych, tu trzeba chcieć pracować, wczuć się w tragedię pacjenta, być mu nawet matką, jak sytuacja tego wymaga. Każdy pracownik personelu, oprócz rzetelnej opieki medycznej, musi jeszcze być niezłym psychologiem, by to wszystko co dla was robimy, przyniosło jakiś rezultat. A na sukces często czekamy całe lata.
I tak trafiłem na lekarza z powołania, nie tylko z zawodu, a dwa lata póżniej, z czystym sumieniem i pewnością, powierzyłem PRZYJACIELOWI moją mamę. Trzy i pół roku trwało wyleczenie jej z chłoniaka, jednak inny wróg...(wiersz "liść"
Do domów opieki, d. dziecka, hospicjum i tp., bardzo często trafiają ludzie przypadkowi, dyrekcja także często przypadkowa, musi obsadzić "wakat". Trafiają tam, obarczeni licznymi "pręgami" - frustraci, wyżywający się na bezbronnych podopiecznych. Ale to my jesteśmy winni, bo na to pozwalamy, dbając o własną wygodę i komfort.
Pozdrawiam serdecznie
Zbyś

Wstrząsający wiersz. Starszym ludziom należy się szacunek i niezbędna pomoc, przerażające jest, gdy ich braknie ze strony tych, którzy takiej pomocy powinni profesjonalnie udzielać. Ale czego się spodziewać w kraju, w którym, jak czytałam, władze uznały, że przedszkole nie może być położone w pobliżu domu pomocy dla starszych osób, bo „widok starszych osób może źle wpływać na dzieci”? W przerażający sposób sprawdza się tu powiedzenie: „takie będą rzeczpospolite, jakie będzie młodzieży chowanie” - oby udało się powstrzymać ten "trend". Twój wiersz jest tu ważnym i dobitnym głosem w sprawie.

Serdeczności

Tak sobie pomyślałem Zolu, że Twój wiersz przypomina mi o jeszcze innych domach. O tzw. "domach cudów", gdzie "wyrośnięte dzieci" - "młodzi emeryci", pastwią się nad rodzicami, żerują na ich emeryturach, rentach, by mieć wódę lub narkotyki lub też patologiczni rodzice, za 500 plus, dopłaty z MOPS-u, nieżle się bawią, znęcając się, molestując, sprzedając, gwałcąc, głodząc własne lub powierzone dzieci.

Witaj Zoleńko.

Przeszył mnie ten wiersz na wskroś. To o czym piszesz i jak piszesz, sprawia że zamknięte trzeba natychmiast otworzyć. Wiemy że jedną z najgorszych doczesności jest to, że Bogu nie wyszła ta starość. Nie znaczy jednak że ma być ona traktowana marginalnie. Wiem że są takie miejsca gdzie właśnie w ten sposób traktuje się starców. Mam dwie córki które są fizjoterapeutkami. Na co dzień pracują z ludźmi w podeszłym wieku. Za każdym razem uczulam je, na nie bycie bezuczuciowym robotem, który mechanicznie wykonuje tylko swoje obowiązki, nie zauważając potrzeb cierpiących. Należy też wspomnieć o fakcie, że młodzi, którzy teraz tak traktują starców, sami kiedyś nimi będą. To koło tworzy powtarzalność, gdzie czas jest tym który wyciągnie ręce po swoje. Zoleńko, niesamowicie mądry wiersz. W prosty sposób pokazałaś tak wiele. Pozdrawiam i zaświetniam.

Przerażają mnie takie obrazy. Chciałoby się, żeby były nieprawdziwe, a przecież... niestety.
Podrzuciłaś tu miniaturki - bardzo konkretne; przykłady, które określają rzeczywistość. Kończą się tak samo - śmiechem. Takie specyficzne żarty, na dnie których mlaszcze bagno.
A że allaska znalazła tu prozę, poszatkowaną - nie dziwne - wszak to proza życia (że tak banalnie podkreślę), w dotkliwych kawałkach.

Obietnica złożona matce - w tej skali przygnębiającej szarości - jednak jakiś prześwit.

Pozdrawiam księżycowo.