Reksio, rzeczywiście, mogłem to wyrazić w inny sposób, nie to miałem na myśli. Żeby nie było, że rzucam słowa na wiatr, napiszę trochę więcej (często nie rozpisuję się zanadto, bo z doświadczenia wiem, że włożony wysiłek spotyka się z milczeniem z drugiej strony).

Po pierwsze, niekonsekwentnie stosujesz interpunkcję. Moim zdaniem należy albo stosować jej zasady wszędzie, albo nigdzie, bo inaczej wygląda to chaotycznie.



Zauważ, że można by wyrazić tę strofę dużo zwięźlej, tym samym nie powtarzając tej samej idei dwa razy bez wnoszenia czegoś nowego. Pierwszy wers właściwie zawiera się w drugim, bo skoro piszesz, że chciałbyś być poetą, to znaczy że nim jeszcze nie jesteś. Propozycja: tak chciałbym być poetą gdy nasiąkam twoją obecnością



Dużo bardziej naturalnie brzmi w języku polskim stawianie przymiotników przed rzeczownikiem, za wyjątkiem konkretnych wyrażeń typu "wojna zimowa". Propozycja: pustymi gestami



To słowo jest już raczej rzadko używane i jest pompatyczne, co nadaje wierszowi sztywności. Może lepiej: świętuję?



Wydaje mi się, że te dwa przymiotniki w tym wersie pełnią tę samą funkcję, czy naprawdę potrzebujesz ich obu? Moim zdaniem ktoś daleki niezbyt dobrze brzmi, może ktoś z oddali albo ktoś daleko (stąd)?



To tak miało być, czy masz na myśli w pustym domu? Jeśli tak miało być, to nie widzę w tym kontekście uzasadnienia dla takiego nietypowego użycia przypadków.



Podoba mi się ta idea, ale można by ją wyrazić w lepszy sposób. Propozycja: rozpada się z rozpaczy (skoro coś się rozpada z rozpaczy, to wiadomo, że jest jej nadmiar. Swoją drogą, można by się kłócić, że rozpaczy zawsze jest nadmiar, bo jest to uczucie niepożądane)



Myślę, że to w obrazie jest zbędne, bez niego ten wers przekazuje tyle samo znaczenia.



Tutaj znowu niezbyt płynny szyk zdania. Czy nie brzmi lepiej: talię nagiąć jak łuk? (masz też literówkę)



Rosa jest raczej zazwyczaj zimna/chłodna, ten przymiotnik dużo nie wnosi. Na dodatek zimna rosa pokrywająca twarz/powieki/jakąkolwiek inną część ciała jest frazą dość wyświechtaną w poezji.



Drętwota to jest brak czucia, czyli innymi słowy uschnięcie - znowu masz powtórzenie tej samej idei. Lepiej brzmiałoby po prostu: zdrętwiałe ręce

Na dodatek masz powtórzenie dwóch bardzo podobnych słów blisko siebie: uschnięte i niedoschnięte.

Mam nadzieję, że pomogłem