A mnie się ogromnie podobały odwrócone (w domyśle: w inną stronę/do wewnątrz) oczy Całość to niezwykła sekwencja obrazów chwytanych klatka po klatce. Można je czytać dosłownie, jako relację z udaremnionej próby samobójstwa ukochanego, ale też - przede wszystkim - metaforycznie: jako opis stanięcia na krawędzi nieznanego, z oczami odwróconymi na drugą stronę: miłości, śmierci, może tej śmierci, jaką zawsze jest miłość. Szczególnie ostatni wers robi niesamowite wrażenie: zamglenie oczu, jak można się domyślić, tą samą złowrogą/nieziemską mgłą, która umożliwia/powoduje skok w przepaść. Zjawiskowy wiersz.

Pozdrawiam serdecznie

Ten był pierwszy, jaki dzisiaj przeczytałem... i z miejsca mnie zauroczył!

Ciężko mi wskazać, czemu aż tak przypadł do gustu... próbowałem, zaznaczałem nawet wersy, aby je Tobie tutaj wkleić, ale... czytając je, nie mogłem się zdecydować, co tak naprawdę mnie ujęło. Bo i zasłony, i ten piasek... a już prze-cudne jest :

dotykam pleców
zastygłych na krawędzi

Chyba całość! Tak... całość jest dokłądnie taka jaka powinna być... aż szkoda iśc po kawę ( mimo, że ją uwielbiam ), bo wtedy zniknie mi z głowy ta mgiełka. Ta, która tak cudownie dokarmiłąś dzisiejszego poranka.

Tak. Bardzo mi się podobało!