Liryczne ubarwienie pasujące do świata „Gry o tron”?

Właśnie obawiam się, że ten średniowieczny sztafaż sprawia, że to liryka dla ludzi średniowiecza.

Tak, tak dobrze wiem. Dzisiaj trzeba pisać tylko w stylu współczesnym, bo tylko taki jest dobry.

Niemniej ja stylu współczesnego zwyczajnie nie czuję, jest dla mnie zbyt oddalony od klasycznego i prawie w ogóle pozbawiony środków.

Fakt, może przesadziłem ze stylem, ale nie sądzę, by to można było nazwać manierą, i to raczej nie średniowieczną. Przecież to nie jest Kochanowski.

A, i czytam nie średniowiecznych, tylko klasycznych i romantycznych, jak Staff, Broniewski, Asnyk.



Dziękuję za opinię i pozdrawiam

zamieńmy to na czas przeszły dokonany:


zrodziły złote łzy duchy ka­mien­nej modlitwy

nie miałem ocho­ty nosić wień­ca króla kru­ków

lecz w moim sercu zbu­dziły się jasne pło­mie­nie –

wy­ru­szyłem w głąb mroku by zna­leźć liść waw­rzy­nu.

Bardzo mi się podoba Epitafium. Zostaw wersję pierwotną, bo to zawsze Autor ma rację i to jest jego przewodnia myśl.

Chwila, ale nikt tu nie mówi, że nie można czerpać inspiracji z różnych epok, bawić się dawniejszym stylem czy tworzyć stylizacji. Oczywiście, że można. Nikt nie ma raczej pretensji do np. Kaczmarskiego, że jego teksty są stylizowane na dawniejsze epoki, bo robił to w sposób bardzo sprawny, wnikliwy i ciekawy.

Rozmawiamy jednak o konkretnym wierszu, a ten trudno mi jest uznać za taką udaną stylizację. Styl "młodopolski" jest wbrew pozorom bardzo trudną inspiracją i dosyć niestety już skompromitowaną przez licznych epigonów, którzy nieudolnie kopiowali pewne maniery, tak że dzisiaj zaliczają się one do najbardziej oklepanych wyrażeń. To wcale nie jest oryginalne, masa ludzi tak pisze, bo na tym etapie często zatrzymują się jakieś wyobrażenia o poezji wyniesione ze szkoły. Ten wiersz mnie nie przekonuje, bo nie mam wrażenia, że naprawdę przenosi mnie on w inną epokę: raczej na scenę szkolnego teatrzyku, gdzie ktoś ustawił kolumny wycięte z papieru i tłumaczy, że to "starożytność".

Przedstawiasz bardzo oklepane motywy, krzewy gorejące, płomienie (dwa razy, raz oczywiście w sercu), mrok, srebrniki, a wszystko to prezentujesz (owszem, z zachowaniem pewnej płynności) w niezwykle wydumanej formie, od której nie umiesz się w żaden sposób zdystansować. Ostatecznie nie widzę tu ciekawego dialogu z epoką, żadnej myśli, która byłaby świeża i ciekawa dla współczesnego czytelnika, a jedynie jakąś taką pseudo ówczesną estetykę. I nie chcę Cię zniechęcać, bo pewne podstawy masz.



Jeżeli ktoś pisze, że współczesny styl jest "prawie w ogóle pozbawiony środków", to sądzę, że zwyczajnie nie zna poezji najnowszej, jego wyobrażenie o niej zatrzymało się gdzieś tak na Różewiczu i Herbercie i nie ma pojęcia, w jaki sposób tworzą dzisiaj, przykładowo, Jacek Dehnel (bardzo klasycyzujący przecież), Roman Honet (cały nurt ośmielonej wyobraźni) czy Marcin Sendecki. Nie mówiąc już o tym, że coraz szerze znane i dyskutowane są już obecnie książki roczników osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, w których dzieją się jeszcze inne ciekawe zjawiska i to one obecnie tworzą jakąś "współczesność" i punkt odniesienia.

Podsumowując, nie namawiam Cię, byś całkowicie rezygnował ze stylizacji: jedynie zachęcam do solidnego zgłębienia tekstów "współczesnych", wsłuchania się najpierw we współczesny język, po to, byś mógł później głębiej i bardziej świadomie bawić się stylizacjami i szukać własnego poetyckiego języka.

Pozdrawiam.

Aby wiersz rymowany był rytmiczny musi mieć w określonym miejscu średniówkę i odpowiednio rozłożone akcenty.



W 1. i 2. wersie pierwszej zwrotki masz średniówkę po siódmej sylabie. I do tego powinieneś dostosować pozostałe wersy.

W za­po­mnia­nej świą­ty­ni - potop zga­sił pło­mie­nie,
spróch­niał krzew go­re­ją­cy, - roz­sy­pa­ły się głazy. (dodałam się, bo po średniówce brakuje jednej sylaby)

Główne akcenty wytłuściłam, żeby Ci pokazać w czym rzecz.

Cała zwrotka mogłaby wyglądać np. tak:

W za­po­mnia­nej świą­ty­ni - potop zga­sił pło­mie­nie,
spróch­niał krzew go­re­ją­cy, - roz­sy­pa­ły się głazy.
Zmar­ły bó­stwa, te, które - przynosiły na­dzie­ję -
i w go­łę­bim odcieniu - błysnął srebra szept krwa­wy.

Sorry, jeśli sens ostatniego wersu nie jest zgodny z Twoim zamysłem, ale zrobiłam to dla przykładu.

Pozdrawiam, Lilah

Czytasz wers i słuchasz/patrzysz, na które sylaby kładziesz większy nacisk. Możesz po prostu zaznaczyć akcenty we wszystkich słowach i może wtedy będzie Ci łatwiej. Tak zrobiłam poniżej i pozwoliłam sobie na zmiany w niektórych miejscach, aby był i dobry rytm, i dobra średniówka.

W zapomnianej świątyni - czas zdradził płomienie,
umarł krzew gorejący - skruszyły się głazy.,
znikły cienie, te które - zrodziły nadzieję -
szarym pyłem się pokrył - srebrników szept krwawy.


co, się, by liczymy, ale one też muszą być w odpowiednim miejscu. Weźmy np. ten wers:


Przy czytaniu pauza/średniówka sama się robi po słowie "cienie", czyli po 6. sylabie, a nie po 7. jak w wersie 1. i 2.

Nie przejmuj się, ćwiczenie czyni mistrza. Próbuj, a to, co wydaje się takie trudne, przyjdzie z czasem.