Wiolinko, cichnie pragnień muzyka - dla mnie brzmi zbyt banalnie w tym wierszu, bo jest to dobry wiersz, tak go odbieram...

A niech to, znowu komuś zmieniłam płeć...
Przepraszam

Zmusiłeś mnie, Wiolin, do zastanowienia się i jestem za to wdzięczna.
Chodzi o nasze wzajemne komentarze. "Piszę tak jak czuję" - powiedziałeś powyżej i muszę przyznać Ci rację, bo właściwie zapędziłeś mnie w kozi róg, gdyż robię to samo. Pytanie - czy bardziej należy dbać o formę i oryginalność wiersza, niż o prawdziwość tego, co się czuje i chce przekazać, pozostaje dyskusyjne, ale szczerość to zaleta, którą należy doceniać. Wchodzę więc pod podszewkę tego, co napisałeś i zmieniam ocenę.
Pozdrawiam szczerze, bo wiersz naprawdę mi się podoba.

To co podkreśliłem jak dla mnie mocno trąci banałem, a pogrubiony fragment jest najgorszym miejscem w tym wierszu. Po pierwsze inwersja, po drugie słaba metafora dopełniaczowa.

W przedostatnim wersie brakuje spacji po przecinku.
Dla mnie tylko ta gra słowami (kursywa) na końcu.
Całość przeciętna.

Samotność przychodzi z pełnymi
ustami milczenia - zabieram dla siebie
Gdy cichnie pragnień muzyka - muzyką jest wszystko co nas otacza - ludzkie głosy, nasze marzenia a nawet głosy ptaków - a gdy już i tego nie słyszymy, to rzeczywiście duszy jest , że aż strach na wróble...
Chociaż...samotnym można być i pośród ludzi, coś o tym wiem
Pozdrawiam ciepło

Mnie też bardzo podoba się ten fragment. Taka właśnie jest samotność.