Ze łzą w oku, która widok mi przesłania,

na pojutrze nagle ograbione z planów,

kiedy możliwości feeria się wyłania,

i oślepia ułudnością szczęścia stanu…

patrząc w lustro, muszę przyznać

(chociaż serce trochę smutno się kolebie),

że tak bardzo mi do twarzy

jest bez ciebie.

Z tą sylwetką, smuklejącą od tęsknoty,

z którą jeszcze brak mi siły ruszyć w przyszłość,

bo ta przecież też nie musi być świetlana,

wszak w przeszłości parę razy już nie wyszło…

patrząc w lustro, muszę przyznać

(chociaż serce trochę smutno się kolebie),

że tak bardzo mi do twarzy

jest bez ciebie.

Bez twojej krytyki z każdym dniem pięknieję,

sama sobie cicho szepczę czułe słowa.

Znów na progu – jeszcze nie wiem, co się dzieje,

ale już zaczynam zaczynać - od nowa…

Patrząc w lustro, muszę przyznać,

(chociaż życie trochę kwaśno się uśmiecha),

że to czasem wielkie szczęście

jest mieć pecha.