Znów stoje nad przepaścią za którą nie ma już nic
Niczego widzialnego ani namacalnego
Wszystko niknie w mroku, opuszcza horyzont
By zamienić się w najgłębszą czerń

Wszystko co miało znaczenie już go nie ma
Każda chwila, w której blask wdzierał się w serce
Każdy moment, który miał trwać wiecznie
Moje wszystko co kochałem przestało kochać mnie

Świadomość źle postawionych kroków
Nie pozwala stawiać następnych w obawie
Że następny zły krok okażę się ostatnim
Krokiem w przepaść

Brakuje sił by skoczyć i brakuje odwagi
By budować most nad oceanem pustki
Jaka gości w duszy i rozlewa się co raz bardziej
Zalewając już ostatnie wyspy radości

Kim się stałem i kim będę jest już nie ważne
Ślepcem tak głupio trzymającym się marzenia
Głupcem, który oddał serce dla jego spełnienia
Teraz to bez znaczenia bo nic go już nie ma

Pozostaje samotność w mroku
Który tak dobrze już znam
Pozostaje wierzyć, że kiedyś
Wszystko się zmieni

Jak zmieniało się kiedy byliśmy.