O czym myśleć w tej ostatniej chwili? O nieuniknionym? Czy może o dobrze spełnionym obowiązku?

Boli całe ciało, ale to nieważne. Mały kwadracik, biel kłuje w oczy. Słowa niewypowiedziane więzną w gardle. Ile tu się zmieści? Całe życie, a teraz tak mało czasu...

Ja jedna zginę. Powiedzcie mojej Babci, że zachowałam się jak trzeba.

Już. Prowadzą pod rękę, bo sił brak. Piasek wysypany, pluton gotowy. Zagończyk już czeka - Boże, czemu on?!

-Po zdrajcach... - w tym momencie z zamętu w głowie wyłaniają się słowa, te ostatnie, najważniejsze. Razem, na cały głos:

-NIECH ŻYJE POLSKA!!!

Salwa długa, pociski gorace. Ból, na który czekałam, nie nadchodzi. Zagończyk upadł, ale i on żyje. Podchodzi do niego jakiś ubecki porucznik. Tym razem echo strzału przechodzi szybko.

-Niech żyje major Łupaszko!!!

Uderzenie. Ciemność. Ostatni rozkaz.


Danuta Siedzikówna ps. Inka, (ur. 3 września 1928 r. we wsi Guszczewina k. Narewki, pow. Bielsk Podlaski - zm. 28 sierpnia 1946 r. w Gdańsku) r11; sanitariuszka 4. szwadronu odtworzonej na Białostocczyźnie 5 Wileńskiej Brygady AK. W 1946 r. w 1. szwadronie Brygady działającym na terenie Pomorza pod dowództwem majora Zygmunta Szendzielarza, ps. Łupaszko.

Została wysłana przez ppor. Olgierda Christę "Leszka" po zaopatrzenie medyczne do Gdańska i tam aresztowana przez UB rankiem 20 lipca 1946, a następnie umieszczona w pawilonie V więzienia w Gdańsku jako więzień specjalny. W śledztwie była bita i poniżana; mimo to odmówiła składania zeznań obciążających członków brygad wileńskich AK. Została skazana na śmierć 21 sierpnia i zamordowana przez dowódcę plutonu egzekucyjnego ppor. Franciszka Sawickiego 28 sierpnia 1946 wraz z Feliksem Selmanowiczem ps. Zagończyk, w więzieniu przy ul. Kurkowej w Gdańsku.
Według relacji przymusowego świadka egzekucji, ks. Mariana Prusaka, ostatnimi słowami "Inki" było: "Niech żyje Polska! Niech żyje >>Łupaszko<