dokąd pędzisz po kamieniach i meandrach,
rwącym nurtem i leniwym rozlewiskiem,
jak ja – płynna, to znów harda i uparta,
moja rzeko, drżąca strachem pod urwiskiem?
 
po co bierzesz ze mnie przykład, krucha wierzbo,
pochylona nad pomnikiem Fryderyka?
płacz i granie – te dwie rzeczy są na pewno.
one trwają, gdy nadzieja nawet znika.
 
nie przedrzeźniaj mnie, ty morze granatowe.
raz wzburzone, raz łagodne jak jeziora.
twoje wody, jak łzy moje – takie słone.
gdy ja minę, minie twoja we mnie pora.
 
 
6.08.2018.