Niezwykle klimatyczny wiersz, którego przepiękną i intrygującą pointę:



można interpretować jako ślad, który człowiek zostawia w swoim zewnętrznym krajobrazie, wielką uważność i dbałość o jego jakość, jak i symbol przemożnego pragnienia wolności, tu jednak zrealizowanego w sposób bardziej rozważny niż Ikarowa próba lotu, jakby peelka mówiła: "mam w sobie cząstkę, która umie latać i sprawię, że to zrobi, stojąc jednak mocno nogami na ziemi", nie wyrzekając się mojego przywiązania do wartości i całego otoczenia. Piękny wiersz.

Serdeczności

I ja z przyjemnością przeczytałem.
Zresztą Twoich wierszy nie da się inaczej odbierać.



ten obraz postrzegam jako powulkaniczny, może być np. etneński
chociaż na Sycylii nigdy nie byłem ( ostatnio podobno kopci).

A w ostatnim wersie - wypuszczę z dłoni latawca
korciło mnie, by zasugerować korektę na latawiec,
ale po sprawdzeniu odpuszczam, bo obie formy są prawidłowe

Dziękuję i pozdrawiam

Nie wiem czemu, ale Twój wiersz natychmiast skojarzył mi się z kawałkiem Maanamu "Luciola".
Jest w nim to samo zamglenie.
To samo irracjonalne wołanie "stamtąd".

Jest tu magia, ale niemagiczna, a ludzka.
Jak oczekiwanie człowieka na miłość.
Jak coś w tym stylu.

I dla mnie wiersz jest jednym wielkim oczekiwaniem.

I niespełnieniem.

Bo coś nad nami wisi, ale nic z tego nie wynika.

Jak zwykle bardzo mi się podobało

Te fragmenty trafiają do mnie najbardziej.
- a ten fragment jest piękną metaforą.

Jestem na tak.
Pozdrawiam

Mnie się podoba. Ale mam inwersję

droga uzależnia
prowadzi na manowce
myśli przemykają z cienia w cień
nastroszone między niską
rozziewaną zabudową

o zmierzchu będą częścią nocy
nade mną i domami z kamienia
rozpaczliwie uczepionych wzgórza

jak wyludniona wioska
z dachami w kolorze popiołu
jeszcze kilka kroków
i spotkam wiatr
z zaciśniętymi pięściami

wypuszczę z dłoni latawca


Sorki ale bardzo podziałał - to taka moja interpretacja.

Zastanawiam się, czy najpierw dać głos wewnętrznemu dobremu policjantowi, czy złemu Nieważne. Wiersz jest ładny i ciekawy; bardzo mi się podoba. lecz miałbym uwagi techniczne. W 1. zwrotce straszy zdwojenie konstrukcji "jak". Porównania są ok, ale powtarzanie 'jak' zawsze razi. Sugeruję zastosować rozwiązanie "jest narkotykiem". A może dodać kontekst osobisty "Ta droga jest dla mnie narkotykiem"? Wtedy pojawia się zaangażowanie peelki, ba, wzięcie odpowiedzialności.

Warto też odejść od nadużywania słowa 'jest', 'będą' itd., by nie popaść w matematyczne definiowanie. Ale mimo tych uwag, zachwycam się wierszem i gratuluję.

Ciekawie, najbardziej ciekawa fraza końcowa i ten latawiec,
msz to symbol wolności, odcięcie się od czegoś, z czym nam nie po drodze, a może
ten latawiec to ktoś, z kim musimy się rozstać, z bolącym sercem,
albo musimy opuścić dane miejsce, z drogą prowadząca na manowce,
a może nawet jesteśmy gotowi do rozpaczliwego kroku?
Msz, można tutaj różnie interpretować, w każdym razie ta wioska wygląda na niefortunną dla peelki.

Msz, masz malarskie obrazowanie i to mi się podoba
Serdecznie