Obleśne i obrzydliwe ?
Nie, to codzienność. Nie jeden z nas, nie jedna z nich <kobiet >, przyglądamy się sobie zastanawiając, porównując, marząc, próbując... inne .
Ważna i ważniejsza część wcześniejsza. Etap tworzenia, próby, wymazywanie i "napoczynanie" kolejnej warstwy tekstu, który może oburzyć a przecież, bis <no jak papuga nieraz człowiek powtarza > to codzienność u każdego. Ok, mniejsza, lub większa, lub "najogromniejsza" .
Faktem autorze/mistrzu , obrazy anatomiczne części intymnych pozostawiają "wrażenia" różne .
Są także różni odbiorcy/czytelnicy, nie każdemu potrzebne coś nad czym normalnie robi krok jak nad kałużą. Jednak kałuża/kałuże istnieją. I potrafią pięknie zaiskrzyć odbitymi promieniami tego co przedstawiają. Twoje pisanie to nie kałuże, to wielokrotnie najczystsza woda i krystaliczne lustra <może być coś takiego ? > doskonale oddające uczucia, odczucia, wrażenia nam nie dostępne a istniejące. W drugim człowieku czyli w Tobie autorze.
I ten język będący pędzlem dla obrazów powstających w głowie, sercu, na języku, lekko niezwykły mocno niezwykły. Czyli jaki? Właśnie taki, prosty a dwuznaczny, od niechcenia a parzący wrażeniami.
Oczywiście, wskazuję ponownie na wcześniejsze utwory w połączeniu do powyższego. Powyższy nosi odcienie poprzednich i własne barwy flagowe . Tworzą całość niezwykłego świata bo twoja twórczość jest światem, to jedno. I drugie - światem będącym wszechświatem zawartym czasami na stronie, czasami na kilku. Nie napiszę u kogo i gdzie odbieram podobnie ale to znane nazwiska, niektóre od wieków . Nie napiszę abyś nie "spuchł" autorze . I tak za "dużo"...
nie no kur.., nie da się mniej .
Powtórzę co już kiedyś napisałem, wyznałem... chyba. "Kocham Cię" w znaczeniu kocham Twoje pisanie i "ch.." mnie obchodzi zdanie innych . Wiem, nie można tak publicznie . A ch... mnie to ponownie . Muszę skrótami, niektóre komentarze na skutek "brzydkich" słów bywają wycinane. Na szczęście nie w tekstach autorskich, wszyscy wiemy. Tylko użyć ich "ważąco" to kolejna sztuka. W twych utworach dodają ciemnej barwy całości i podkreślają prawdę, najzwyklejszą a często omijaną i ukrywaną . No tak mężczyźni odbierają, też . Ok, niektórzy. Tak ?
Przed chwilą przeczytałem też Twoje dwa kolejne utwory. Jest w nich, pojawia się , dojrzałość, mistrzowska niezmienność, i w tej niezmienności także zmienność . Ledwo dostrzegalna ale wyraźna właśnie przez krople dojrzałości . Komentarze do ww. w najbliższym, z możliwych , czasów. Brak go jest jak brak chleba, człowiek też chudnie .
Pozdrawiam i cieszę się że... nie piszesz wierszy .
Tak, przeczytałem też Twa "poezję" autorze .
Jest specyficzna a tam, w poezji, są naprawdę mistrzowie i... nie będę komentował Twojego wiersza .
Ty jesteś prozaikiem z krwi, kości, serca, ducha, lekkości pióra i jego skrzydeł i właśnie w Twej prozie takiej jaka jest i nad nią i z niej, wbija się w czytelnika coś co szarpie, ściska, dusi, gryzie, zachwyca, zatyka... i to jest poezja .
Oceniając powyższy utwór, chociaż wrażenia trochę niższe jak z niektórych innych tekstów i mini w treści choć pełnej jej jednak w określonym "wycinku" , nie potrafię dać nic innego jak... . Za styl i sztukę posługiwania się nim, chociażby.

Bardzo dobry i mocny tekst, Stawitzky. I pisząc "mocny" nie mam na myśli ostatniego fragmentu. Ty jesteś literacka bestia, nawet jak ogarnia Cię frustracja, to nadal potrafisz błyskotliwe coś napisać i utrzymać to w ryzach, krótko i za mordę.

Święte słowa.
Napisałem kiedyś opowiadanie o miłości, gdzie w pierwszym komentarzu pojawiły się słowa: to wszystko już było. Odpowiedziałem - oczywiście, przez kilka tysięcy lat powiedziano już wszystko o miłości. Po Twojej miniaturze od razu przypomniała mi się tamta sytuacja.

To najlepszy fragment. To umiejętności napisania w kilku słowach tego, co inni przelewają w strumienie świadomości bohatera na setki, czasami tysiące słów.
Brawo.