Witaj ajw - u
Szczerze Ci powiem, że zadziwia mnie puenta, ale może faktycznie, czasem tak jest, że za dużo w nas samych jest chaosu, takiej codziennej bieganiny i czasem , ot tak , zwyczajnie, brakuje nam po prostu... niczego.
Czasami zamykamy się w swoich przyzwyczajeniach, w swoim własnym świecie i może dlatego też właśnie... drzewiejemy... stapiając się z naszą codziennością i porastając "tym co zawsze"...
Tak bardzo czuć tę ciszę w Twoim wierszu i chyba właśnie (może) Ci na tym zależało.... i tego dokonałaś
Wiersz pomimo, że krótki trafia bardzo kochana Poetko
Dla mnie świetne !!

Las Entów i stary Drzewiec - opiekun zdrzewiałych braci...
Ajw, mam nadzieję, że to tylko poetycka melancholia, wywołana leniuchowaniem na plaży, a nie jakaś chandra, podstępny smutek, bagno marazmu, trzymające w miejscu, aż soki będą krążyć coraz wolniej i wolniej, w końcu nie zdążysz się obudzić.
Duże, mądre drzewo, może sekwoja, głaska chmury, wspomnienia te miłe ale też smutne, wywołujące deszcz łez, w ciszy osamotnienia. Ale widzę też drobniutką kosodrzewinkę, gdzieś pod granią, w drodze na Granaty, tam chmury ścielą się, jak mgła, a ona je czesze, płacząc z radości i niczego więcej nie pragnie - spełniona.
Serdecznie pozdrawiam
Zbyś