Księżyc wołał bezgłośnie,

a gwiazdy odbijały się od naszych stóp

niemymi oczami Kassandry,

gdy stopiłeś nasze palce,

a beztroska fala oparzyła drżącą skórę.

Zaufałam twoim wargom

i kolejny przypływ owinął spragnione uda

roześmianym płomieniem sycącej rozkoszy.

Rozczulająco naiwna wzdychałam:

Tak… oczy potrafią pieścić zmysły

dosadniej, niż język kochanka..

Więc zamknąłeś moje oczy.

I może dlatego, że byłam zupełnie

niewidoma

pierwszą w życiu chwilą istnienia,

a Bóg, przez nieuwagę,

skazał nas na pastwę

człowieczeństwa

całowałeś moją twarz ostrzami brzytwy,

a ja wierzyłam, że każda kropla krwi

to przysięga na wieczność.

Aż wreszcie księżyc ucichł zupełnie,

a gwiazdy znudziły się bezcelowością blasku.

Do zobaczenia, Lauro…

Wiatr porwał łapczywie twój szept

i wplątał w moje włosy.

Ach, bezwstydny kacie niewidomych głów…

Teraz wiem…

Zacisnąłeś na mojej szyi

zdradliwe pasmo ciała,

a ja, prosząc o więcej,

oddałam ci mój ostatni oddech

oślepiając na dobre resztę świata.