Bardzo ładnie nawiązujesz do tematu, Retro.

W praprzodkach i praprzyczynie wskazujesz, ze nadmierne pragnienia i oczekiwania skazały człowieka na frustrację, niezadowolenie, w końcu - na konieczność metamorfozy.



Nawiązujesz do schopenhaueroskij nirwany, że szczęście i zadowolenie z życia daje tylko ograniczone oczekiwanie sukcesu. Ale to nie powoduje postępu. A kto nie dąży do postępu, cofa się w rozwoju i definitywnie przepada.

Być może nadinterpretuję, wybacz. Wyczytuję sobie ponadto w poincie wiersza, że intuicyjne działania tytułowej Ewy, bo byle jakie, spisywane naprędce, na kolanie, nie przyniosły niczego dobrego.

Ale może się mylę, bo opacznie odczytuje treść? Nie wiem.

Serdeczności,

z.