Podczas zbyt nachalnego szukania MIŁOŚCI, zesłano mnie w świat, w którym przedmioty, ludzie i uczucia w miarę używania odnawiali się i ulepszali. Nie umiałem w nim egzystować, bo cokolwiek robiłem starałem się oszczędzać i dbać o przedmioty oraz szanować ludzi.  Również uczuć starałem się nie nadużywać. Ale w odmiennym świecie to akurat było wadą, bo przez moje postępowanie spowolnił się rozwój i modyfikowanie ku lepszemu. Spowodowałem regres społeczeństwa i rzeczy materialnych nie wspominając o odczuciach. Nie tylko sam się cofałem w rozwoju, ale narażałem niewinnych osobników na zastój i atrofię uczuć.

            Leżałem i deliberowałem jak postępować by dostosować się do większości. Przypomniałem sobie MIŁOŚĆ. Kochała mnie coraz bardziej i bardziej nie bacząc na skutki. W starym świecie nadużywanie uczucia skończyło się tragicznie dla mnie i MIŁOŚCI. Ale gdybyśmy egzystowali w obecnym świecie nasz afekt osiągnęłoby głębię nieskończoną.

            Cudowne miłości zdarzają się tylko pomiędzy światami i nikt nigdy o nich nie słyszał. Doświadczają ich nieliczni i jeżeli chcą przekazać wrażenia innym, nikt im nie wierzy, a nawet nie chce słuchać.

            I nagle doznałem olśnienia.

            Tak naprawdę zabłąkałem się do świata utraconych wspomnień. A jednocześnie miejsca, w którym można było przeszłość przywrócić.

            To była szansa by wspomnienia wróciły do realności.

            Jawiłem się kosmosem pamięci o MIŁOŚCI. Więc wystarczyło uruchomić je i używać by stawały się coraz bardziej rzeczywiste.

            I tak zrobiłem. Wydobyłem na zewnątrz urzekające pamiątki z przeszłości. MIŁOŚĆ odnawiała się. Udoskonalała i dążyła ku ideałowi. Czekałem na zmartwychwstanie zmarłego uczucia. Efekt odtrupienia wydawał się prosty. W oddali zamajaczyła postać MIŁOŚCI tak bardzo uwierzyłem.

            I nagle dotarł obłęd pojmowania. MIŁOŚĆ usiłowała przekazać jasne przesłanie, ale ciemny umysł niewiele pojął.