Bardzo mi się podoba klimat tego wiersza. Niby sierpień, a powiało chłodem co najmniej listopadowym.



Rozumiem, że podmiotem tutaj są rajstopy i sukienka, które klęczą / sąsiadki same siebie chwalą? Bo jeśli nie, to powinno być - klęczę.

Faith,

żeby tak wiersze pisać, wystarczy mieć bogate wnętrze i Twoją wrażliwość.
Język nie jest wyrafinowany, nie ma w nim pychy.
W Twoich wierszach nie ma czegoś takiego jak " zwykły" świat.
Jak nikt inny ubierasz emocje w słowa, a słowa w emocje.

Serdeczności

O tak, Faith,

bardzo dobry tekst. Doskonale wpisuje się w aktualną dyskusję o zaawansowaniu naszej "gorliwości" religijnej, ale jest uniwersalny. Przypomina mi obrazki z mojego bywania na wsi u babuni w latach 60 - tych. Ładnie, obrazowo, i z tajemnicą. I to właśnie chwyt z tajemnicą rozrywania białych rajstopek stanowi clou wiersza. Bardzo brawo! Serdeczności i ukłony,

z.

Bardzo Wam dziękuję za zostawione pod wierszem komentarze. Każdy z nich wnosi do mojego postrzegania tekstu coś nowego. Wasze skojarzenia, wspomnienia, interpretacje i to dzięki nim ma on sen.

Allasko, to może nieco przybliżę Ci mój zamysł wiersza i postaram się go troszkę rozszyfrować.

Zdecydowanie najważniejszą postacią w wierszu jest córka, a właściwie to, co dzieje się w niej samej. Konflikt między byciem konformistką, a ciekawością doświadczania świata na własną rękę. Przez zmysły, uczucia i pozbycie się konwenansów.


Nie do końca o tak radykalny pogląd na jej temat mi tutaj chodziło. Zresztą matka jest tutaj tylko symbolem. Nie żadną dosłowną dewotą, raczej czymś w rodzaju prawa opartego na twardych zasadach, które kiedyś (choć myślę, że i dzisiaj niestety jeszcze w dużej mierze) rządzą światem kobiet i tego, jak są wychowywane i na kogo mają być wychowane.


Proste pytanie, prosta odpowiedź - na nogach człowieka, także u dzieci, rosną włosy.


Jak już pisałam, nie chciałam ukazać matki jako złej istoty, ani nad wyraz troskliwej. Jest ona tutaj raczej bezosobowa. Nie krzyczy z powodu dziury, ale cierpliwie zaceruje tę małą oznakę buntu i ciekawości, bo tak powinna postąpić. Bo to nie wypada chodzić z dziurą.

Mam nadzieję, że trochę wyjaśniłam to, co chciałam tu oddać. Resztę interpretacji zostawiam czytającym.

Dziękuję bardzo jeszcze raz.

nie wiem dlaczego skojarzył mi się ten tekst z polskim filmem "Cześć Tereska" z Z.Zamachowskim, pewnie wszyscy widzieli ten film, a jak nie gorąco polecam. Jest tam coś z klimatu tego wiersza. Świetny tekst, pozdrawiam.

Zgadzam się z przedmówcami, tak, to bardzo dobry wiersz, faith. Podoba mi się i treść i forma.
Gratuluję wyróżnienia w polecanych.
Pozdrawiam.

Kamyczku, miło mi bardzo, że do mnie zaglądasz.

Dziękuję.

Pociengiel, rozśmieszył mnie nieco Twój komentarz i odbiór wiersza. Może więc zacznę od tego, że nie inspirowałam się żadnym z poniższych źródeł. Jeśli interesują Cię moje inspiracje, poczytaj odpowiedzi na komentarze powyżej.
Za skojarzenia i wyobrażenia innych osób na szczęście nie odpowiadam.
A wiersz nie powstał z myślą o tym, by tłumaczyć, że są takie momenty w Kościele Katolickim, kiedy wierni jednak przy ołtarzu klękają. Nie powie Ci też tego, pod jakim kątem były ustawione ławki i z jakiego materiału zrobione były rajstopy.

Ja nie napisałam, że to był sierpień '33. Więcej, nie wspomniałam nic na temat czasu, w którym to się rozgrywa. Widzę więc, że miałeś własną, konkretną wizję na opisane wydarzenia i być może dlatego treść wiersza się z nimi nie pokrywa, ale to jeszcze nie znaczy, że jest przerysowany.

W każdym razie dziękuję Ci za opinię. Pozostawiam ją sobie na przyszłość.

Kłaniam się.

I ja się dołączę do pochwał, bo wiersz ich warty jak nie wiem co Fantastyczny klimat i kompozycja. Wszystko to doskonale pobudza wyobraźnię..

Janie, bardzo Ci dziękuję za komentarz. Absolutnie nikomu nie bronię własnych, nawet zupełnie różnych od moich, interpretacji wiersza. Więcej, zawsze jestem ich ciekawa i chętnie konfrontuję z nimi treść. Ciągle mnie to zadziwia, jak wiele obrazów można wyłuskać w zależności od punktu widzenia. Ogromnie dziękuję Ci za Twój i za to, że się nim podzieliłeś.

Kubo, miło, że zatrzymałeś się nad wierszem i dałeś wskazówki. Teraz z nich nie skorzystam, bo nie czuję takiej potrzeby. Dla mnie wiersz jest właśnie tak ułożony, jak być powinien i nie chcę nic w nim zmieniać. Niemniej, nigdy nie twierdzę, że kiedyś nie dojdę do innych wniosków. Zdarza mi się wprowadzać zmiany nawet w tekstach, które mają już parę lat i wtedy często sięgam po wskazówki innych. Serdecznie dziękuję, że podzieliłeś się swoimi.

Wszystkiego dobrego dla was w zaczynającym się roku!