Chciałbym chyba, żeby ktoś mnie w końcu potraktował poważnie, żeby w końcu coś było na poważnie. Podłe i wspaniałe czasy, w których wszyscy się tylko śmieją, kpią, ironizują, w których wszystko jest pół żartem, pół serio, nikt niczego do końca na poważnie nie bierze, a siebie na początku. Ale nie można tak cały czas.

Wszyscy mnie zawsze wyśmiewali, wszyscy się ze mnie śmiali tak długo, aż w końcu nauczyłem się śmiać razem z nimi z siebie i z nich. Nikogo i niczego nie traktować poważnie, bo powaga to naiwność. Zachwyt to naiwność. Lęk jest dla dzieci. Dla starców w każdym wieku właściwa jest tylko kpina, lekceważenie, przymrużenie oka, udawanie, wieczne aktorstwo i gra kontekstów, wieczna wymiana masek w teatrze, w którym nic nie jest na poważnie. Nauczyłem się więc niczym się nie zachwycać, niczego nie pożądać, w nic tak naprawdę nie wierzyć. Nauczyłem się nie czuć do głębi, a jedynie mówić. Dużo mówić do siebie samego, ciągle rozmawiać na cztery głosy, a może i więcej. I tak jeden drugiego we mnie wykpiwa, jeden drugiego podważa, ta ciągła rozmowa, ten wieczny i nieustający dialog pozwala ochronić się przed głębią. Pozwala ciągle kpić. Szydzić. Ironizować. Podważać każde uczucie, każdą chęć, każde pożądanie, każdy czyn, każdy wybór, wszystko. Każdy zachwyt. Wszystko jest tak na pół gwizdka, na ćwierć gwizdka, bo gdy jeden coś czuje, to zaraz drugi przychodzi, aby to podważyć, poddać w wątpliwość. I tak nigdy nie mogę w nic upaść. Nigdy nie mogę się w nic zagłębić. Nigdy nie mogę stracić kontroli. Nigdy nie mogę dać się zniewolić, nie – jam wolny, wolny, wolny! Wolny sam w sobie, bo mam ciągle nad głową kpiarza, mojego wewnętrznego prześmiewcę, który podważa wszystko, w co chciałbym wpaść i nie pozwala mi zakuć się w kajdany, nie pozwala na głębię! Więc nie mam już żadnych pasji. Nie mam żadnych zainteresowań. Nie mam nic oprócz tych głosów, tych prześmiewców, tych wątpliwości ciągłych, tego wahania, tej niepewności, tak – tej przeklętej niepewności! Uwięziony jestem w Serze, w Serze nowożytności, nowoczesności, ponowoczesności, tak, że mogę powiedzieć o sobie: jam dziecko racjonalistów! Jam dziecko sceptyków! Jam dziecko Kartezjusza – wątpię, więc jestem! Każda chwila moja jest wątpieniem jednego mnie o drugim, każda moja chwila jest wyśmiewaniem jednego przez drugiego, każda moja chwila jest patrzeniem na siebie z szyderstwem i politowaniem w oczach: tak, tak, jasne, oczywiście, Twoje marzenia – wiesz, że się nie spełnią, Twoje teorie – wiesz, że są niczym i nigdy nie zdobędą popularności, Twoje wszystko, co myślisz, że robisz dobrze – wiesz, że tylko Ci się zdaje! Jesteś ŻAŁOSNY. Żałosny, żałosny, żałosny, nie chcę być żałosny, jak to słowo mnie krępuje, jak mnie stwarza! Stygmat naiwności. Stygmat żałosności. Stygmat zadufanego w sobie pyszałka, który narzuca się innym. Ja się nikomu nie narzucam. Nie chcę się nikomu narzucać. Nie śmiem się nikomu na poważnie narzucać, bo wiem, że jestem śmieszny! Żałosny! A będę jeszcze bardziej, gdy będę swoją żałosną osóbkę wciskał wszystkim naokoło jako – hoho – nie wiadomo kogo. Nadczłowieka, elitę, wybitnego pisarza, wspaniałego filozofa, poetę, pisarza, wokalistę, kogo jeszcze? Twórcę dowcipów? Twórcę memów? A jednak muszę wciskać, więc wciskam, ale ostrożnie, nieśmiało, tak pół żartem, pół serio, tak wiem, to jest takie żałosne, bez sensu, to jest wszystko słabe, możecie się śmiać, a ja zaśmieję się razem z wami.

Gdyż tego mnie nauczono – śmiać się z siebie. Mam do siebie taki dystans, że sam sobie uciekłem, że sam siebie zgubiłem gdzieś po drodze, że rozszedłem się w kroku, rozwarstwiłem się i żyć nie mogę bez ciągłego oceniania siebie oczami innych...Tak. Gdyż tak naprawdę nigdy nie chodzi o to, kto o nas co pomyśli, gdyż nikt nie zna niczyich myśli i nie ma na nie wpływu. Inny jest tylko pretekstem, abym popatrzył na siebie jego oczami. Inny jest tylko pretekstem, abym dostrzegł siebie takiego, jakiego zobaczyłbym się, gdybym był na zewnątrz, abym zobaczył siebie tak, jak widzę innych.

Bo przecież za tym wszystkim kryje się tak naprawdę, hoho, „brak samoakceptacji”. Nie pomogą pochwały i zachwyty innych, dopóki ja sam siebie nie pochwalę i sobą się nie zachwycę. Na nic się zdadzą nagany innych, jeżeli ja sam siebie nie zganię. Gdyż dla mnie istnieję tylko ja, a reszta jest wątpliwa, jest pusta, jest...albo jej nie ma.

A z drugiej strony przecież nikim się nie zachwycę, dopóki nie zachwycę się sobą. Nikogo nie potraktuję poważnie, dopóki nie potraktuję poważnie siebie. Nikogo nie pokocham, dopóki nie pokocham siebie.

A ja nie potrafię! Nie potrafię, bo zbyt głęboko zostało mi wpojone, że tak nie wypada, że to śmieszne, żałosne, że to pycha, zarozumiałość, dziecinada, że to naiwność, bufonada, nie wiadomo co jeszcze. Wszyscy mnie zawsze wyśmiewali albo olewali. Lekceważyli, zakrywając to przesadzonymi pochwałami, ale było już za późno, bo nawet gdyby się mną zachwycili, nie potraktowałbym tego poważnie. Nie potrafiłbym tego i teraz.

Bo wszystko musi być bez skrajności. Wszystko musi być na chłodno i racjonalnie, do wszystkiego trzeba być przecież nastawionym krytycznie, rozważać wady i zalety, analizować, wnioskować, logicznie myśleć, nie dać się ponieść uczuciom, głębiom jakimś, hehe, co za dziecinada, panie kolego, toż to młodość! Tak, tak, też chciałbym być młody i naiwny znowu, też kiedyś taki byłem, pamiętam, że w coś wierzyłem, czymś się zachwycałem, tak, tak, to były czasy...Tu uśmieszek pobłażania...Nie, ale naprawdę, wierzcie sobie, zachwycajcie się, takie prawo młodości!

Upupienie. Gombrowicz widoczny z daleka. Lekceważenie. Łatka – naiwny, żałosny, skrajny. Zatonął w głębi. Nie widzi wad. Bezkrytyczny. Narcyz. Łatwowierny. Śmieszne i słodziutkie dziecko, taki młodzieniec gorliwy, zaangażowany...Tak, to prawo młodości, szukanie siebie, szukanie sensu życia, dojrzewanie, tak, tak, hormony buzują...A my jesteśmy ponad to. My „starcy”. My dojrzali. Mamy to za sobą. Pozostał nam śmiech wyższości i wzgardy. Śmiech „tęsknoty”...Ale tęsknoty z wyżyn, z gór.

I nauczyłem się nie wierzyć w uczucia. Nauczyłem się uczucia lekceważyć, bo są nie do udowodnienia. Nauczyłem się nie wierzyć, gdy ktoś mówi, że coś czuje, a nawet odczuwa. Nauczyłem się lekceważenia dla „porywów ducha”, dla wszystkiego, co niekonkretne i nienamacalne, nie do udowodnienia, dla wszystkiego, w co trzeba wierzyć – wierzyć komuś na słowo, że to „czuje”, że jest zmęczony, głodny, chory, że ma „przeczucie” czy „poczucie”. Jest tylko Tradycja. Tylko Schemat. Tylko Zwyczaj. Tylko Rozum i Logika. Moje konstrukty teoretyczne. Ma kochana TBZ. A w praktyce...Ech...Dobrze wiesz.

A przecież konstrukty były po to, aby się popisać. Aby się wyróżnić. I to nawet przed samym sobą bardziej niż przed innymi, jak się zdaje. Żeby mieć coś swojego. To JA wymyśliłem. To ma sens. Udowodniłem. To jest coś nowego, coś mojego, własnego, coś słusznego, coś oryginalnego. Coś, co się łączy pięknie, gdzie jedno wynika z drugiego, jakie wspaniałe...

Ale dość. Tego też mam dość. Teoretyzuję siłą rozpędu, z przyzwyczajenia, tłumaczę sobie po raz setny to samo, sobie samemu przedstawiam moje teorie i sam siebie do nich przekonuje, bo jeszcze w tym względzie umiem sam siebie traktować w miarę poważnie...Poważniej niż inni mnie traktują. Dopóki nie zdam sobie sprawy z tego, że nikogo nic moje teorie nie obchodzą. Nikogo nie obchodzi to, co stworzę i co potrafię i jestem żałosny i naiwny myśląc inaczej i wciskając siebie samego innym jako nie wiadomo kogo.

Zanurzyć się w głębię. Zapaść się w czymś. W kimś. Bezkrytycznie. Ale nie można, bo to śmieszne i żałosne. Ale nie można, bo się zostanie zranionym, więc nie warto. Nie warto się niczym i nikim zachwycać aż tak strasznie, bo nikt nie jest tego wart.

A żeby tak raz ktoś był! Bóg...No tak, ale to po śmierci.

Żywot na powierzchni. Kołysanie się, dryfowanie w czasie. Olać wszystko. Nic nie muszę. Wolny jestem przecież, no! Wolny od uczuć moich, którym nie dam się spętać, nie dam się przymusić do niczego ani wpakować do klatki. Ja wolny, racjonalny, krytyczny, sceptyczny, ironiczny, chłodny i zdystansowany do wszystkiego, a do siebie najbardziej. Bez szaleństw. Bez skrajności. Bez przesady, to niezdrowe. Ja jestem wolny, wszystko analizuję i wybieram, co najkorzystniejsze. Ale ciągle się waham i nigdy nie jestem pewny swego wyboru...Ciągle w sobie rozchwiany...Ciągle w siebie wątpiący...Jak mam w cokolwiek wierzyć, ja, który nie wierzę w siebie?

Ale odpycha mnie przecież całe to gadanie: uwierz w siebie. Gadanie. Znów słowa. A Słowo to Logos, to Rozum. Na początku było Słowo. Na początku był Rozum, a więc Sceptycyzm, Krytycyzm, Wątpienie, a nie jakieś rzucanie się w otchłanie i utrata kontroli. A fe, jakieś takie dzikusy, jakieś takie romantyki śmieszne, nie wiadomo co. No przecież tak mówi Teoria. To jest Logiczne. Tak Jest i nie może być inaczej i dumny jestem z tego, że do tego doszedłem i to udowodniłem...

A jednak ciągle ten dryf. To jest tylko dryf w czasie, od czynności do czynności, od zdarzenia do zdarzenia, od jednego punktu Schematu do drugiego. Nie ma w tym sensu ani celu, nie ma w tym pasji, nie ma czegoś, dla czego warto to robić. Ot, tak trzeba. Dyscyplina – tego też mnie nauczono.

I pewnie bym się zabił i tyle razy przecież o tym myślałem, ale jednak pozostał we mnie ten jeden jakiś lęk, tak jakaś resztka lęku przed śmiercią i tym, co po niej.

Dosyć już, dosyć, czas robić kolację. Bo to wszystko piszę przed kolacją. Zaraz się nażrę i będę się cieszył jak prosiak, którym jestem, będę się cieszył ot tak, bez powodu, z powodu hormonów, tak jak teraz z powodu hormonów się smucę czy coś i piszę te słowa, jakże melancholijne, poważne, mądre, hoho i w ogóle. Ale zaraz będę to miał gdzieś, bo będę pojedzony. Zaraz to wszystko będzie nieprawdą przez chwilę. Narkotyk każdego człowieka – jedzenie. Ale czasem też nie pomaga, to zależy do trawienia, a trawienie zależy od mnóstwa innych czynników...Ech. Jakże człowiek jest zależny od swego podłego cielska świńskiego...Tak, że aż szkoda mówić. Tylko na głodno można snuć takie refleksje właściwie. Przynajmniej najczęściej piszę Uwięzionego na głodno. Człowiek syty umie się tylko cieszyć, a „z radości nie zostaje się artystą”...Ani myślicielem...Ani żałosnym, małym, zakompleksionym pyszałkiem, który myśli, że jest artystą i myślicielem, a tak naprawdę jest żałosnym i śmiesznym wieprzem.

PS Zwróćcie uwagę, że przestaliśmy używać takich słów jak „olśniewający”, „zachwycający”, „przeszywający na wskroś”. Całe to napuszenie głębi jest dla nas śmieszne i mówimy tylko : „fajny”, „spoko”, „niezły”. Wszystko jest takie po prostu fajne i tyle. Takie sobie. Nijakie, ale może być. Nic szczególnego. W ogóle nic nie ma szczególnego, bo to by było śmieszne.

PS II A może już upadam, ale o tym cicho sza...Nie mogę się przyznać, bo sam był siebie wyśmiał. Nie mogę ujawnić. Co innego, gdyby nie było całego świata, gdybym tak nie miał znajomych, rodziny...Gdybym sam siebie nie znał...Siebie samego poznać jako obcego i powiedzieć: fajny gościu. A może nawet: zachwycający, olśniewający. Samemu sobą się zachwycić jako ktoś inny. W samym sobie się zakochać jako...

Wobec siebie jestem śmiały, bezczelny, wręcz chamski. I nic nie wydaje się śmieszne i żałosne, nic nie wydaje się niewłaściwe i złe, dopóki nie pojawi się Inny i nie każe mi spojrzeć na siebie jego oczami, nie wdusi mnie z powrotem w formę, jaką powinienem być wobec niego, ponieważ zawsze wobec niego taki byłem...