Nie wiem, czy dobrze to odczytuję, ale mam wrażenie, że to o facecie, który daje sobie w życiu radę.
Nie ugina się, nie poddaje.
Emanuje spokojem.
I z tego spokoju czerpie swą siłę.

Taki Charles Bronson naszych czasów

Lubię takich ludzi, bo chyba sam taki jestem.
Nic na siłę.
Wszystko na luzie, wtedy naprawdę wygrasz.

Bez spiny.
Po prostu delikatnie popychać swoje sprawy, bez napięć.
Uważam, że tylko wtedy możemy coś uzyskać.
Coś ugrać w tej grze zwanej życiem

Lubię ludzi, którzy stawiają na swoim.
Też tak robię.
Mamy potem radość, że to my byliśmy górą.
Że nam dane było poczuć co to zwyczajna ludzka radość.
Więc warto być sobie wiernym, i nie odpuszczać.

Myślę, że masz talent do wybierania ważnych tematów.

Jednak realizacja moim zdaniem kuleje. Tutaj pomysł na wiersz jest taki, że opowiadamy ważną treść, owijając w bawełnę. Niby takie mówienie nie wprost daje efekt poetycki, ale moim zdaniem tego rodzaju pisanie jest dosyć gruntownie zgrane. Chyba lepiej zanurzyć się w opowiadanej emocji i gdzieś z jej głębi napisać coś poruszającego. Ja bym na ten przykład pierwszą zwrotkę przeczytał jakoś tak:



Niejako w myśli mając List św. Jakuba 3, 17.