Dłonie tak pragnące złączyć pióro i pergamin,
niespokojnie trą o biurko, jak gwoździem o metal.
Chcą wyrazić, co gra wewnątrz, mając bon ton za nic,
przeplatając treść dotkniętą syndromem Toureta.

Druga strona, tuż za pierwszą, trącąc, bohomazem,
lecz słowotok, zbiór inwektyw, ma wzrok murem przykuć.
Za poetę chce uchodzić, choć to zwykły błazen,
zbitki słów spod Częstochowy noszą miano rymów.

Nie ukryje twarzy w dłoniach, znamy go na wylot,
to, że oblicz ma pięćdziesiąt, wewnątrz go nie zmieni.
Rzuca brudną rękawicę coraz nowszym stylom,
zamiast warsztat poukładać od samych korzeni.


Tak mnie te -ąt; - ąc rozproszyły, żem się nie skupiła na tekście. Wrócę. Ściskam.

P.s. Ale rymy widzę ładne są. Ale ja się na nich nie znam.

Wróciłam. Żartobliwy wiersz. Zamiast niespokojnych nóg, to takież dłonie. Niech peel próbuje różnych stylów, aż odnajdzie własny.
Myślę Blanche, że nie bez powodu znalazł się na górnej. Jest dobrze!
Tekst lekko płynie. Na ące zamykam jedno oko.

Bardzo łatwo malujesz obrazy piórem, a rymów używasz całkiem całkiem...
Pozdrawiam