Pani moich czeluści, wdowo po niejednym,
który w chwilach ulotnych za szyjkę cię chwytał.
Choć chwilowo unosisz, napytujesz biedy,
jak wąż boa oplatasz pozbawiając życia.

Przez żołądek do serca, lecz nie tędy droga,
nim dostarczę ekstazy, psuję - nie naprawisz.
Gdy się żółcią zalejesz, nie pomoże trwoga,
mogę tylko cię zniszczyć, nie - jak pragniesz, zbawić.

Damo tańca lumbago, boska euforio,
kilka minut dotyku - gnę się jak osika.
Nie porzucę miłości, kocham twoją boskość,
gdy spoglądam - topnieję i ślinę przełykam.

Chcę opuścić twój umysł, lecz słyszę to samo,
obiecujesz poprawę, i znów mnie pochłaniasz.
Przecież wiesz, że nie będę żołądkową damą,
już niedługo na wieki przyjdzie czas rozstania.

Pozwól raz już ostatni zakosztować, miła,
nim zacisnę powieki, chcę mieć ciebie w środku.
Niech chowają, ulegnę, gdy natura wzywa,
spocznij obok pod wiekiem, wejdźmy razem pod spód.

Spójrz więc po raz ostatni, na świat, na różowo,
zjedz ostatnią wieczerzę, nim sięgniesz Valhalli.
Kiedy trzewia zaleję, miej mnie drugą obok,
na pamiątkę...
                                 

                                 ...diagnoza - nie odratowali.