Witaj Czarodzieju
Każde pokolenie widzi inaczej, patrzy inaczej, czuje inaczej... w każdym jest coś do zapamiętania...
Nostalgicznie i z refleksją płyną Twoje wersy... osobiście ostatniego wyrazu bym się nie pozbywała bo dla mnie daje taki przytup, że ten Poeta właśnie, ma jeszcze jednak coś do powiedzenia...
Dla mnie świetne
Pozdrawiam uśmiechem

Dawno do Ciebie zaglądałam Wiolinku, a u tu jak zwykle zaduma, tęsknota za minionym i dużo ciepłej liryki. Z czasem nostalgia coraz częściej daje o sobie znać, ale też i taka jest kolej rzeczy.



Tu zgadzam się z Kushi. Poeta, daje fajny akcent.



Nieprawda Guziku. na swój sposób każdy z nas jest poetą, tylko nie każdy pisze wiersze. Wrażliwość nie jest jedynie przypisana dla piszących, każdy może się do tego odnieść. Inna rzecz, że poezję teraz mało kto czyta. Więcej jest tych, co chcą pisać, a nie zawsze mają coś do powiedzenia.

Trzeba by ich o to zapytać, ale tutaj mówimy teraz o wierszu, a nie wydawcach.

- hmm, tu chyba bardziej chodzi o fakt, że tym "symbolicznym poetą" jest całe pokolenie autora, pokolenie, które mimo, że ma już tyle za sobą jeszcze chce o tym pisać, opowiadać ...na swój poetycki sposób chce ubarwić to co było, a silnie zaznaczyć, że jeszcze wiele może dać i przekazać innym... ten poeta to dla mnie taki głos ludu...
Być może guzik ma rację, że wiersz nabrałby nowych ram bez ostatniego słowa, ale hmm, jak by się tak zastanowić, każde pokolenie miało, ma swój głos za którym "podąża"...
A jeszcze się uprę, żeby poetę jednak zostawić ....- no właśnie...ten poeta podnosi łeb z uporem, że jeszcze jest, jeszcze trwa i trwać będzie dopóki będzie miał siłę... żeby nie zaginąć...
- jak najbardziej jestem za... każdy z nas jest głosem swojego pokolenia...

Witaj Przyszyć.

Ponoć w żadnym zegarze nie znajdziesz wskazówki jak żyć. Tym bardziej pisać. Każdy z nas widzenie świata pojmuje inaczej. Każdy ma inną osobowość a co za tym idzie inną wrażliwość,
inne poczucie rzeczywistości czy piękna. Trudno więc zakwalifikować ludzi, przypisać do jakiejś
grupy. Każdy z nas jest osobnym geniuszem wrażliwości lub jej braku...Piszemy o tym czego nie da się pominąć w życiu. O samotności, przemijaniu, miłości i niemiłości. Tak naprawdę nie znam swojego odbiorcy, tego który siedzi po drugiej stronie kompa, więc wiersz jest na tyle elastyczny
i czeka na kogoś kto go "poczuje".
Sam wiesz że patrzenie na poezję przez pryzmat księgarni, jest mylnym przykładem. Jasne że w dobie netu, nikt już nie kupuje tomików. Każdy wszystko ma na wyciągnięcie ręki w inny sposób..Dziękuję za Twój głos w dyskusji. Pozdrawiam.

Witaj Kushi.

Jak miło Ciebie znów czytać...Jak zawsze rozumiesz mnie bardziej niż bardzo. "Podnoszenie łba", właśnie tak pojmuję. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Nalko.

Przemijanie w moim przypadku stało się czymś namacalnym, więc zahaczam o problem. Może ktoś czuje podobnie... Bardzo dziękuję że wpadłaś na słowo. Pozdrawiam.

Arkady.

Bolesne jet to o czym piszę, ale o tyle prawdziwe że warte słowa... Serdeczne dzięki.

Wiolin, świetny wiersz mocny przekaz.
Trafił tam gdzie trzeba.
Pozdrawiam

Bardzo lubię wskrzeszany przez Ciebie co jakiś czas nurt rustykalny: Z płotem, ubieranym w pierzyny, klimatem i kultem wsi, z pamięcią odpustów. Tak naprawdę, wszyscyśmy ze wsi, tylko nie wszyscy o tym pamiętają/wiedzą.

Ale o wierszu: Sprawnie, zgrabnie, sentymentalnie i z refleksją. Przepiękne jest:



i nie do końca się zgadzam z pesymistyczną wymową tej frazy. Połowa życia to przecież bardzo pozytywna wiadomość.

Serdeczności,

z.