Razu pewnego dnia mroźnego,

Włodek pomylił się na całego.

Wystrzelił rakietę z ładunkiem jądrowym,

W Koreę leżącą na odcinku południowym.

Szybko się biedak zorientował, lecz już za późno,

Nie w tą Koreę uderzył – no trudno.

Chwycił natychmiast swojego smartfona,

Czym prędzej ujarzmić trzeba Jae-ina.

Gdy tylko „Słucham” ktoś rzucił do słuchawki,

Prędko tłumaczyć się zaczął z pomyłki.

„Wybacz Jae-inie, przyjacielu srogi,

Rakietę wysłałem, lecz pomyliłem drogi.

Zamiast w Północną uderzyłem w Twoją,

Koreę co obok siebie zajmuje mapę moją”.

 „Zauważyłem” odparł poważnie,

Jego rozmówca słuchając uważnie.

„Przepraszam cię” dalej ciągnął Włodek,

„Ten atak nastąpił przez przypadek”.

„Miałem Unowe rozwalić pałace,

A teraz to tobie odszkodowanie zapłacę”.

„Przepraszam cię jeszcze raz,

I obiecuję, że to był ostatni raz”.

Włodek był smutny nie na żarty,

Rozwalił sąsiadowi dom na narty.

„Nie przejmuj się Włodku w tym roku zima licha,

Nie byłem na nartach bo za dużo kicham”.

„Muszę jednak przyznać, że trafiłeś centralnie,

Moje pałaczysko zimowe zostało z ziemi starte”.

„Dziękuję ci przy tej okazji szczerze,

Wszak w tym pałacu czas spędzało zwierze”.

„Moja teściowa często tam bywała,

I tym razem na zawsze w zgliszczach pozostała”.

Obaj zaśmiali się głośno, radośnie,

Włodek odezwał się do Jae-ina po prośbie.

 „Cieszy mnie, że rakieta na darmo nie poleciała,

Jest przy okazji do Ciebie prośba mała”.

 „Proszę cię Jae-in, czy znasz współrzędne,

Na których znajdę pałace północne”.

„Unowi chcę wysłać przesyłki specjalne,

Bo jego państwo nie jest lojalne”.

Jae-in natychmiast powiedział do Ruska,

„Wyślę na maila, bo on ma ich kilka”.

„Dziękuję” na koniec – odpowiedź Putina,

„Teraz na pewno trafię w pałac Kima”.