Monko,

Twój wiersz jest jak matrioszka, jak materia, z której się składamy, w której wciąż można wyróżniać coraz mniejsze cząstki, bez pewności, że dotarło się do ostatecznego DNA (co autotelicznie zaznaczasz już na początku tekstu kojarzącą się z teorią strun, sugestywną kontaminacją frazeologiczną "cisza pękała w strunach" ). Pierwszy poziom w tym zderzaczu hadronów to już tytuł, o który rozbijają się nasze nawyki leksykalne: coś tu zostało pominięte, żeby wyłuskać samą istotę; rdzeń; przez co to, co pominięte, staje się równie intrygujące, co pozostawiony "miąższ słowa". Różne wersje "brakującego" przychodzą mi do głowy, np. "po(trójność) – przy(pomnienie)", "po(trójność) – za(pomnienie)" (a więc: to, co pozostało "poza" ), klimatyczna i z muzycznym pierwiastkiem "nastrój-ność – na(pomnienie)", nie mówiąc już o tym, że samo "po mnie nie" brzmi bardzo ciekawie, jak taka egzystencjalna "odtrujność", odtrutka na przekonanie, że coś zrobi się samo, świadomość wagi każdej chwili i smakowanego na swój indywidualny sposób życia. I tym sposobem wyszedł mi wstęp do recenzji tego, czego nie ma w wierszu, jak w fizycznej materii w przeważającej części brak materii, ale to właśnie ten brak sprawia, że ten promil materialności tak wymownie rezonuje. Postaram się wrócić do zgłębiania kwarków tego wiersza, bo kompozycja, liryczność i wielowarstwowość tekstu hipnotyzuje.

Serdeczności

Monko,

symbolika tekstu jest tak bogata – i tak precyzyjna zarazem – że można zedrzeć notatnik i wciąż nie dotrzeć do (se)dna Ale spróbuję, mimo to, rozszyfrować kolejną warstwę. Najpierw kolory: biel pościeli / biel przestrzeni / biel śniegu i innych "kwiatów mrozu", podobne do siebie (choć nieidentyczne) odcienie. Odpowiadające im: szaleństwo, powietrze i kamień (kojarzący się z mrozem na zasadzie odniesienia do wyrażenia "zamarznąć na kamień" ) pointują poszczególne części, ale też mogą tworzyć niepokojącą "mininarrację kontrapunktów", jako: przestrzeni, motywu i narzędzia. Nie trzeba tu czytać morderstwa w sensie dosłownym, raczej chodziłoby w moim odczuciu o "zbrodnię przeżywania" – wszystkiego, na wskroś – tak mocnego i bogatego, że aż ulotnego: "wszystko, czego mróz nie zapisze – wiatr ukradnie". Tak wszechstronne przeżywanie bywa mylone z szaleństwem, przed czym należy się bronić – głębokim zaczerpywaniem powietrza, a – jeśli zachodzi potrzeba – i odrzucaniem kamienia Takie mniej więcej ścieżki interpretacyjne Twój wiersz inspiruje, nie stając się przy tym wcale mniej niezgłębiony – co stanowi mz. warunek sine qua non prawdziwej poezji, ale też – powód, dla którego pewnie jeszcze nie raz wrócę, by nasycać się (by posłużyć się tytułem innego Twojego wiersza) bezbrzeżnym syconym

Serdeczności