Witaj, Hubercie, tekst niewesoły, wręcz ciężki.
Ja go czytam jako domowe piekło - ktoś kogoś wywala z domu, trzaskając drzwiami.
A obok, jak to zwykle bywa, przelewa się fala przechodniów, których to nic nie obchodzi, że ktoś się stacza, albo kogoś staczają.
Tekst zapada w pamięć.
Jest przykry, i poprzez to łatwy do zapamiętania.

Fajnie rozegrany wiersz, z pointą, mówiącą komuś: "Ciebie nigdy nie było, ty nie istniałeś..."