Czuł że coś jest nie tak. Zwyczajne wrzaski chorych zostały zastąpione odgłosami walki i wrzaskami, lecz nie ludzi cierpiących długo, jakich przywykł słyszeć, ale rozdartych nagłym uderzeniem bólu. Uniósł głowę. Jego cela wyglądała jak zawsze. Niewielka kamienna klitka z wiechciem siana w jednym rogu, a dziurą na nieczystości w drugim. Przez niewielki świetlik wpadały pierwsze promienie wschodzącego słońca.

Jednak coś się zmieniło. Ból dotąd rozsadzający mu głowę, drążący każdą kość, kłujący każdy kawałeczek skóry i wypełniający każdą sekundę istnienia czystą esencją cierpienia, po prostu zniknął. Było to o tyle ciekawe doświadczenie, że postanowił zastanowić się jak ma na imię. Po chwili z wściekłością uznał, że nie pamięta. Nie pamiętał niczego poza bólem i celą. W zasadzie zdolność wściekania się była dobrym znakiem, uznał. W zamyśleniu spojrzał na swoją lewą dłoń i zobaczył to.

We wnętrzu dłoni dziwny symbol jarzył się delikatnie szkarłatem. Na oczach człowieka z celi przygasł, pozostając jednak na miejscu. Nie był wypalony. Stanowił część ciała, jakby jego własne tkanki postanowiły go uformować. Powiódł palcem wzdłuż czerwonych linii. Żadna z nich nie była ani wypukła, ani wklęsła. Gdy czerwony blask przeminął, w znaku nie było już niczego specjalnego, jednak z każdym spojrzeniem na dziwaczne podskórne formacje, człowieka przechodził dreszcz niepokoju.

W tym momencie żelazna klapka zasłaniająca niewielkie okienko w drzwiach otworzyła się i ktoś zajrzał do środka. Po chwili pojawiły się odgłosy grzebania w zamku i drzwi otwarły się.

Do środka weszło dwóch mężczyzn. Ubrani byli identycznie. Ciemnoszare koszule i spodnie, czarne skórzane kaftany oraz wysokie buty, o absurdalnie długich sznurowadłach zawiązanych prawie pod kolanami. Do tego jeszcze skórzane ochraniacze na ramionach, przedramionach i udach.

– To chyba on – szepnął jeden. Jego towarzysz przytaknął i kucnął przy człowieku z celi.

– Haknirze – mówił powoli i wyraźnie. – Pamiętasz kim jesteśmy? Kim ty jesteś?

Człowiek z celi spojrzał na niego z ukosa. Nie przypominał sobie tych ludzi. Ale imię brzmiało znajomo. To jakiś postęp. Mimo to nie odezwał się ani słowem.

Po przedłużającym się milczeniu pierwszy z osobników położył dłoń na ramieniu swojego towarzysza i pokręcił głową.

– Przykro mi, że to musi się tak skończyć, Haknirze – powiedział cicho, wyciągając nóż.

Człowiek z celi rzucił mu się do gardła, lecz drugi z napastników zdążył go złapać. Nożownik skorzystał z okazji i wbił ostrze między żebra Haknira.

Odczekali, aż ustaną pośmiertne drgawki, ostrożnie ułożyli ciało na ziemi i zamknęli mu oczy.

***

Pierwszy pojawił się ból. Ból ciągłego uderzania w coś głową. Zresztą plecy też nie miały się najlepiej. W końcu zdecydował się otworzyć oczy. Zobaczył przed sobą niewiarygodnie wysokiego człowieka, ciągnącego go za nogi. Po schodach. Spróbował coś powiedzieć, ale z jego ust wydostał się tylko chrapliwy dźwięk i zaraz potem rozkaszlał się. Osobnik trzymający jego nogi drgnął i puścił je zaskoczony.

– Dlaczego schody? – wydusił z siebie wreszcie Haknir.

Wysoki człowiek w dziwnej szacie, częściowo zrobionej z kolczugi, zmarszczył brwi.

– Myślałem, że jesteś martwy – powiedział. Szybko się uspokoił, biorąc pod uwagę sytuację. Niedoszły trup nie narzekał. Ostatnim, co chciał usłyszeć były wrzaski. Z pewnością nie pomogłyby na ból głowy.

– Zwłokom też należy się szacunek.

– Wybacz – dziwny człowiek uniósł ręce w obronnym geście. –  Nazywam się Qenarin. Jestem jednym ze strażników tej… placówki. Chyba równie dobrze możemy cię wypisać. Hmm. Osadzony z celi pięćdziesiąt trzy? Jeśli możesz wstać, zaprowadzę cię do twojego depozytu.

***

– Co to za miejsce? – zapytał Haknir, grzebiąc w szafce.

– Jedna z twierdz, w których przetrzymujemy chorych. Dla bezpieczeństwa ich i otoczenia. Głównie otoczenia – powiedział Qenarin.

– Choroba? – Haknir spojrzał na swoją dłoń.

– Zaraza Bestii. Klątwa, zmieniająca ludzi w potwory. Nikt nie ma pojęcia jak działa, jak się rozprzestrzenia, ani skąd się właściwie wzięła. Pewnym jest jednak – ciągnął opiekun zarażonych, – że jest nieuleczalna. Większość zarażonych mutuje w krwiożercze potwory, jednak część wykazuje pewną, również niewyjaśnioną, odporność i unika degeneracji. Często występuję amnezja. Pamięć wraca po kilku tygodniach. Zazwyczaj chorzy nie unikają też pewnych zmian fizycznych, najczęściej dotyczących cech powierzchownych. Wielu zmieniają się oczy. Zupełnie jak u ciebie.

Haknir drgnął i rozejrzał się za czymś, w czym mógłby się przejrzeć. Qenarin podsunął mu niewielkie lusterko. Niedawny więzień podniósł je do twarzy i spojrzał w swoje odbicie.

Twarz sama w sobie nie była wyjątkowa. Jednakże czujne oko mogło wychwycić pewien interesujący szczegół w postaci rysów charakterystycznych dla ludzi dalekiej północy. Nie skośnookich mieszkańców śnieżnych pustkowi, lecz dostojnych wojów dumnie noszących brody z ewentualnym dodatkiem ostatniego obiadu. Do tego obrazu pasowały także gęste włosy, o kolorze oscylującym między ciemnym blondem a jasnym brązem. Zapewne prezentowałyby się lepiej, gdyby nie były pozlepiane w strąki i nierówne. Musiał spędzić w celi sporo czasu. Najbardziej uwagę Haknira przykuły jednak oczy. W miejscach źrenic jarzyły się żółtopomarańczowe punkciki, przypominające żar. Fascynujące i przerażające jednocześnie.

Potarł porośnięty szczeciną podbródek.

– Macie tu może coś w czym mogę się umyć i ogolić?

– Możesz dostać wiadro z wodą. Nie licz na gorącą kąpiel.

– Może być.

Gdy Haknir mył się i golił, strażnik opowiadał.

– Nie mamy żadnych twoich danych. Kiedy tu trafiłeś, byłeś, delikatnie mówiąc, niezbyt przytomny. Przyprowadził cię dziwny człowiek. Wysoki, w znoszonym, brązowym płaszczu, wielkim kapeluszu oraz z przydymionymi, okrągłymi okularkami i chustą na twarzy. Nie powiedział za wiele. Nikt z nas nie odważył się też na konkretne pytania.

– Wielki i straszny człowiek w kapeluszu?

– Nie żartuj sobie. Na tym świecie dzieją się rzeczy dziwne i straszne.

Haknir skończył się golić i wyciągnął ze swojej szafki jakieś ubranie. Solidne, skórzane spodnie, prawie biała koszula, skórzany napierśnik i buty podróżne. Poza tym była tam też broń. Miecz o ząbkowanym ostrzu i sztylet połączony z łańcuchem, na którego drugim końcu znajdował się mały ciężarek.

– Ciekawe – skomentował Qenarin.

– O co chodzi?

– Mógłbym przysiąc, że ludzie, którzy zaatakowali twierdzę mieli coś podobnego.

Haknir obejrzał dokładnie sztylet.

– Nie wygląda na pospolitą broń – przyznał.

– Właśnie. Miałeś z nimi cos wspólnego?

– Znali moje imię.

– No to sprawy robię się poważne.

Haknir uniósł brwi.

– Ilu było napastników?

– Koło tuzina – odparł Qenarin. – Poszli sobie, zanim zdążyliśmy się przegrupować i przypuścić kontratak. Zginął tylko jeden strażnik, ale strat wśród poddanych kwarantannie chorych jeszcze nie znamy. Dodam tylko, że mówimy tu o liczbach rzędu nawet ćwierci setki.

– Niedobrze.

– Właśnie, jak tylko odzyskasz swoją tożsamość, spodziewaj się rachunku.

– Co?

– Koszty pogrzebów, dodatkowych zabezpieczeń i zniszczonej reputacji.

– Zamierzasz mi w tym pomóc? Znaczy, w odzyskaniu pamięci – zmienił temat Haknir. Nie zamierzał nikomu płacić.

Strażnik potarł brodę.

– Chyba mam pewien pomysł. Chodź za mną – powiedział i ruszył w kierunku drzwi. Haknir, kończąc zapinać sprzączki napierśnika podążył za nim.