Piękny wiersz Arkady. Jest w nim historia, pragnienie, pasja. Czyta się lekko, ale wiersz intryguje zabierając Cię w świat głównej bohaterki i całej jego otoczki. Dla mnie świetnie
Uśmiech posyłam

Arkady, od trzech dni tak wchodzę na pp, czytam Twój wiersz, i wychodzę. Trudne to dla mnie. Bardzo trudne. Dziwnie tak się przejrzeć w czyimś wierszu jak w krzywym lustrze, które wszystko upiększa... Nawet nie wiem, czy powinnam komentować... Mam istne bombardowanie skojarzeń i to całkiem prywatnych i nieliterackich - już sam tytuł to coś, o czym ostatnio bardzo dużo myślałam, jako o najważniejszej nauce, którą pozostawił mój niedawno zmarły mistrz.
Przyjaciółka niedawno powiedziała, że to totalna schizofrenia - ja i mój podmiot liryczny to zupełnie inne osoby... - i tu mnie rozgryzłeś, bo ten Paryż to ten tego... smutne miasto, a w tańcu to się nogi plonczom...
Ech, w każdym razie zaserwowałeś mi ciekawe (choć ekstremalne) doświadczenie.
Serdeczne uściski dla Ciebie i Pani Krecikowej
SzJ

Tak, być sobą. To takie ważne. Przepięknie oddane bycie sobą.
Właśnie - ten wiersz jest sobą. Taki prosty, a tak bardzo ukazujący. Dający nadzieję, że można być sobą, że trzeba być sobą.

pozdrawiam