Czas życia. Mówimy, że życie jest tylko jedno, ale zapominamy dodać, że życie można zmienić, można je odwrócić, a śmierć przychodzi sama, nie pyta o pozwolenie, nie przygotowuje serca, skrada się cicho jak złodziej, by zostawić za sobą krzyk okradzionych.

Mówimy o życiu, ale nikt nie wspomni o śmierci. Boimy się tego, co jest przecież częścią nas. Mówimy: życie to czas radości, a choć śmierć w takim razie staje się czasem siostry szczęścia, rozpaczy, zapominamy o niej. A ona, zazdrosna, uderza jeszcze silniej. Kiedy rodzi się dziecko, cieszymy się z nowego życia. Nie dostrzegamy jeszcze, że wkrótce będzie to kolejna już śmierć.

Piszemy poematy o śmierci, uświęcając ją, wyolbrzymiając, kolorując barwami, których nie znamy, nie nazwanymi. Chrzanimy o życiu, nie umiejąc żyć. Przechodzimy przez świat, nie zostawiając śladów. Żyjemy, nie umiejąc żyć. Nikt nigdy nie pomyśli, że tego trzeba się nauczyć.

A jeśli już umie, idzie przez życie swoją drogą, żyje, wtedy zapomina o przeznaczeniu każdego z nas, i gdy przychodzi śmierć, krzyczy, biega, szlocha, prosi, chce zatrzymać czas, cofnąć, odwrócić twarz, odepchnąć czarną lufę, przejść przez salę tortur - byle tylko żyć. Jesteśmy ludźmi, mamy wolę życia, ale śmierci boimy się strachem pradawnym, zaprzeszłym, który powinien zniknąć - przez tyle lat w końcu można przywyknąć?

Strach jest w każdym z nas: strach przed biedą, samotnością, głodem, wreszcie samym strachem. Boimy się także życia, choć żyjemy i zmagamy się z tym znanym nam już diabłem codziennie od iluś tam lat. A jeśli już idziemy z podniesioną głową, odpędzając lęk, na widok śmierci włosy stają nam dęba, a przecież to już o wiele łatwiejsze.
Nie ma bólu, strachu, nie musimy się bać, pytać, błądzić, bo wszystko się dzieje niezależnie od nas. A jednak trzęsiemy się, przerażeni, szukając ucieczki z ciemnego tunelu.

Nie ma życia doskonałego, bo każda róża ma kolce. Czemu jednak boimy się śmierci, jedynej rzeczy doskonałej, która pozwala nam zostawić za sobą wszystkie strachy?