Pod sosną chropowatą

Wziął ją między skrawkiem samotności,

a brzegu rozstania echem,

ona się opierała o sosny chropowatą korę,

gasząc niepewność uśmiechem.

Z początku był delikatny,

czule piersi całował,

później już co raz szybciej

niczym koń galopował.

Wtem pośród westchnień i jęków,

mając wszystko co trzeba.

Na jedną ulotną chwilę

przeszli przez bramy nieba.

Gdy już ucichły oddechy,

z ramion mu się wyrwała,

kryjąc łzy z oczu płynące,

przez pole do domu pognała.