A ja też zwróciłam uwagę na te liny ust. Świetne!

W połączeniu z tytułem wiersz taki... dwubiegunowy. Radość z drobiazgów, bo przecież ważne. W poincie pojawiają się pesymistyczne kurczące się szyny jako nikła nadzieja na przyszłość, tę odleglejszą, kurczącą się perspektywę. I taki Ci wyszedł bittersweet. Dobrze napisany, dobrze skomponowany. Brawo.

z.

Berele.

Ten wiersz tak bardziej chyli się do sugestii Zoli, ale można go i tak przecież odczytać po Twojemu.
Dziękuję że wpadłeś na kilka słów komentu.
Pozdrawiam.

Zolu.

Jak zawsze strzał w przysłowiową dziesiątkę. Nie ma chyba wiersza którego nie dosięgnęła by Twoja intuicja pisarska. Pozdrawiam i dziękuję.

Aniu.

Nie da się odchudzić i tak już chudego...Wiersz przecież mógłby umrzeć na anoreksję . Pozdrawiam.

Witaj Abi.

Trzeba było. Poetom nie wolno pisać o wiośnie. Jako że nim nie jestem, pozwoliłem sobie...
Czekanie za nowym jest silniejsze od wiedzy o skarceniu. Dobrze że jesteś. Trzymam kciuki żeby tak zostało. Pozdrawiam.