Preludium

  Mędrcy twierdzą, że magia jest darem od Bogów, ostatnim, pożegnal­nym gestem zostawionym przez Nich, kiedy to opuszczali swoich wy­znawców, uświadomionych, że po ostatecznym zniknięciu demo­nów ze świata nie potrzebują już boskiej opieki. Bogowie zostawali je­den po drugim porzucani, świątynie poświęcone Ich czci zamieniono na karczmy i zamtuzy, kapliczki w głuszach zostały całkowicie zapomniane i tylko resztki wotów mówią coś o znaczeniu tych miejsc. Udali się w miej­sce do którego śmiertelnicy nie mają wstępu 2 stulecia temu, kiedy to za­częli przychodzić na świat pierwsi ludzie z zadziwiający­mi, często dość niepokojącymi umiejętnościami. Z pozoru dzieci takie same jak reszta, nie odstające pod względem fizycznym czy mentalnym.

  Zabawa zaczynała się w momencie ukończenia przez nie 10 roku ży­cia, kiedy to bezwiednie zaczynały się unosić w powietrzu, chodzić po wodzie, a niskie temperatury nie miały na nie żadnego negatywnego wpływu. W trakcie dojrzewania bardziej już świadome, zafascynowane swoimi mocami małolaty zaczynały eksperymentować, z całym okrucień­stwem jak to tylko dzieci potrafią, głównie te na wsi czy w mniej­szych, odległych miasteczkach. Miotanie przedmiotami codziennego użytku, podpalenia, zamrożenia, wszystko co tylko się urodziło w pełnym fantazji młodym umyśle. Dzieciaki nie znające umiaru najczęściej umie­rały z po­wodu wyczerpania, czy na skutek własnych działań.

  Władze zaniepokojone nową, nieznaną sytuacją wdrożyły procedury mające na celu zebranie w jednym miejscu jak największej ilości zaska­kującej młodzieży i przeprowadzenie niezbędnych badań, zostawienie pod obserwacją.

  Mędrcy, kapłani oraz profesorowie najlepszych uczelni na wyścigi za­częli zjeżdżać i wysuwać rozmaite teorie – każdy chciał się wypowie­dzieć, przedstawić swoje opinię. Mówiąc zwięźle, każdy chciał zabłysnąć w ob­liczu nowej sytuacji. Mimo wielkiej różnicy zdań (wliczając pomysł całko­witej eksterminacji dzieci, spotkany ze zdecydowanym sprzeciwem) zna­komita większość była zgodna co do jednego: Obdarowane niezwy­kłym darem dzieciaki należy zebrać z całego królestwa i poddać szczegó­łowym testom mających na celu sprawdzenie ich ograniczeń i możliwo­ści. Padł pomysł na założenie Akademii, miejsca gdzie małolaty będą mogły pod odpowiednim nadzorem poznawać, pogłębiać swoje umiejęt­ności na korzyść dla kraju. Okazało się to strzałem w dziesiątkę, jednak na mniej­szą skalę niż zakładano. Do Akademii przyjmowano dzieciaki z dobrych domów, szlachciców, zasłużonych kupców czy cieszących się re­nomą co bogatszych mieszczan. Pozostawał problem co zrobić z tymi z mniej­szych aglomeracji, na które zwyczajnie nie było miejsca, a trzyma­nie ta­kiej chmary z niebezpiecznymi mocami w jednym miejscu nie wchodziło w grę. Postanowiono je odesłać z powrotem pod strażą, która miała wzmiankowane pilnować i w razie potrzeby – zlikwidować.

  Ten system trwa w dopieszczonej formie do dzisiaj. Rolę profesorów w uczelniach (a powstały kolejne dwie, w innych miastach) zaczęli przej­mować jej absol­wenci. Została wprowadzona ustawa na mocy której do każdej, naj­mniejszej nawet osady przydzielony został wyszkolony Wła­dający bądź więcej, w zależności od regionu. Przełomem okazało się odkrycie sposo­bu na ograniczenie, a nawet całkowite zablokowanie mocy u innych użytkowników, co znacznie ułatwiło okiełznanie dziecia­ków bawiących się mocą, a które nie były kontrolowane . Wiedza, jak ten proces zastosować, znajdowała się wyłącznie w rękach władz Aka­demii oraz wybranych przez nich zaufanych Władających.

  Tak też, 4 razy do roku, umyślni robili objazd po kraju zatrzymując się przy każdym domu, każdej zagrodzie w której mogła przebywać osoba obdarzona mocą. Osoba taka (a najczęściej rodzice tejże) dostawała wy­bór: dołączenie do uczelni, z racji że postanowiono dawać szanse oso­bom niżej urodzonym na naukę, albo całkowite zablokowanie mocy. Trzeciej drogi nie było, opór był tłumiony. Bezwzględnie i kategorycznie.

  Dla tych, którzy nie chcieli się przystosować do systemu pozostawała ucieczka i ciągłe życie w strachu, gdyż Akademie nie tolerowały aposta­tów i obawiały się, że niekontrolowani mogą spowodować szkody. Po­wołany więc został specjalny oddział Pacyfikatorów złożony z pełni wy­szkolonych Władających, którzy zajmowali się między innymi polowa­niem na nich.

Przez 200 lat sytuacja się uspokoiła, społeczeństwo przyzwyczaiło się obecności magów. Absolwenci Akademii, wszechstronnie uzdolnieni nie tylko w sztukach magicznych, ale i w retoryce, astronomii czy filozofii, bywali na salonach, byli zapraszani na najznakomitsze wydarzenia na dworach szlacheckich, pełnili ważne funkcje w królestwie. Nastąpił złoty okres w historii kraju Noreg. Nastąpiła Era Magii.

1

O życiu w Akademii

słów kilka

  Akademia w mieście stołecznym Noreg w kraju o tej samej nazwie była miejscem szczególnym. Założona jako pierwsza, położona w daw­nej Dzielnicy Świątynnej we wschodniej części miasta, odgrodzona od reszty miasta eleganckim, drobiazgowo ozdobionym marmurowym mu­rem piętrzącym się na wysokość 5 metrów. Bezpośrednio przylegała do Głównej Dzielnicy, w której znajdowały się posiadłości szlachty i domy magów, jak i zgrabny zameczek królewski, pełniący funkcję raczej repre­zentacyjną niż obronną. Wejście na teren uczelni było ściśle bronio­ne przez strażników miejskich, wszelkimi interesantami zajmował się przy­dzielony przy wejściu Władający. Niepowołani nie mieli wstępu na obszar Akademii, był to region odcięty dla ciekawskich. Działało to w obie stro­ny – studenci przez całe 10 lat nie mieli kontaktu ze światem zewnętrz­nym, z wyłączeniem praktyk na 6 roku czy ważnych wydarzeń okolicz­nościowych.

Na terenie szkoły większość miejsca zajmowały dormitoria chłopców oraz dziewcząt i ogromny, główny gmach Akademii, w którym znajdowa­ły się sale lekcyjne, obszerne pomieszczenie do ćwiczeń praktycznych, po­koje profesorów czy magów będących akurat w gościnie (większość Wła­dających preferowało jednak mieszkanie w dzielnicy szlacheckiej, bli­żej ośrodka władzy) oraz wielka biblioteka, będąca istnym kompendium wiedzy o problematyce magii, znana na cały znany świat, stale uzupeł­niana i aktualizowana. Dodatkowo uczelnia miała do swojej dys­pozycji obszerne termy, wyposażone w sporej wielkości basen ogrzewa­ny za po­mocą magii oraz salę przeznaczoną do odpoczynku. Reszta tere­nu była wygospodarowana na niewielki placyk przeznaczony do zajęć na świe­żym powietrzu i dość spore gospodarstwo odpowiedzialne za wyży­wienie Akademii, w którym uprawiano kilka podstawowych warzyw oraz trzy­mano domowe zwierzęta jak i małe stado koni, stale gotowych do drogi w razie pilnych sytuacji.

  Życie studenta nie było bynajmniej usłane różami. Zabrany od rodziny w wieku 10 lat młody człowiek, zdezorientowany, trafiał w zupełnie nie­znany świat, w którym miał spędzić kolejną dekadę na poznawaniu wie­dzy i używania swoich mocy dla dobra królestwa. Selekcja zaczynała się już na ceremonii otwarcia, kiedy to władze szkoły osobiście badały moce pierwszoroczniaków i redukowały możliwości użycia jej – do absolutnego minimum wymaganego na lekcjach, dając tym samym wszystkim rów­ne szanse. Każdy z uczniów wygłaszał przysięgę wierności władcy (którego formalnie zastępował wytyczony doradca) i oficjalnie ogłaszał, że nie bę­dzie korzystał z mocy na szkodę krajowi czy dla per­sonalnych korzyści. Po ceremonii świeżo co upieczonych, skołowanych studentów przydziela­no do dormitoriów, dając im chwilę wytchnienia i przyzwyczajenia się do nowej rzeczywistości. Zresztą jeśli chodzi o pokoje to nie­zbyt było do czego się przyzwyczajać – ot, średniej wielkości pokój dla 3 osób, na którym wy­posażeniu znajdowała się tylko szafa na oficjalne uniformy studentów (czarne płaszcze i gustowne spodnie w tym samym kolorze) oraz byle jak poskładane łóżka, każde z malutkim stoliczkiem obok na którym można było położyć świecę czy książki, które były roz­dawane na pierw­szych zajęciach. Prywatnych rzeczy nie wolno było trzy­mać, wszel­kie wy­posażenie dostawało się od Akademii. Jeszcze po przydzielen­iu każdy odbierał czarne, skórzane rękawice z wyszytą złotą ni­cią jedynką przy nad­garstku – oficjalny symbol, że od tej pory są ucznia­mi Akademii, więc mają ją godnie i z dumą reprezentować.

  Zajęcia zaczynały się już następnego dnia, kiedy to następowało przedstawienie profesorów, wręczenie podręczników i rozpiski zajęć na najbliższy okres czasu. Przestrzegano przed używaniem mocy bez kon­troli na­uczyciela, a złapanie kogoś na tym niecnym czynie kończyło się ostrze­żeniem i karą. Jeśli się sytuacja powtórzyła następowało natych­miastowe zablokowanie mocy i wydalenie ze szkoły. Decyzja uczelni była nie­podważalna, władzy tejże nie interesowało czy dany dzieciak jest zwy­kłym chłopem, synem kupca czy szlachcica – tutaj panował brak dyskry­minacji ze względu na pochodzenie, każdy ze studentów był trak­towany tak samo na równych prawach. O ile odesłanie uczniów z niż­szych warstw społecznych spotykało się z ulgą i radością ze strony bli­skich, tak dla potomstwa szlachty stanowiło to najczęściej wielki wstyd i plamę na honorze, rozczarowanie ze strony rodziny, gdyż obecność maga z certyfikatem Akademii znacznie podwyższało prestiż i umacniało pozycje danego rodu w mieście, a wydalenie z uczelni z kolei spotykało się z szyderczymi spojrzeniami i drwinami za plecami. Tak też, nie dość, że zajęcia nie na­leżały do łatwych, często kończyły się obrażeniami a na­wet śmiercią, uczniów gnębiła dodatkowo tęsknota za domem i nieusta­jąca presja ze strony rówieśników. Mimo iż władze szkoły dawały wszystkim takie same szanse nie zważając na ich status społeczny, nie dało się tego po­wiedzieć o relacji na linii uczeń z gminu – uczeń z wyż­szych sfer. Pomimo usilnych starań nauczycieli powstawały obozy patrzące na innych z wyż­szością i pogardą.

    Mimo wszystko, każdy student, bez względu na to, skąd pochodził, marzył o ukończeniu Akademii i odebraniu legendarnych już wręcz fiole­towych rękawiczek, będących dowodem zdania wszystkich egzaminów, namacalnym symbolem przejścia przez istną katorgę dziesięciu lat szlifo­wania swoich umiejętności. Na absolwentów czekała perspektywa reszty życia w dobrobycie i w splendorze, uznanie społeczeństwa (jak i zazdro­sne spojrzenia) oraz możliwość służby na dworze czy dołączenie do od­działów Pacyfikatorów, którzy bezpośrednio odpowiadali za egzekwowa­nie decyzji Akademii oraz władcy. Mimo iż życie wyszkolonego Władają­cego rysowało się w samych superlatywach, to przejście przez wszystkie lata nauki wcale nie należało do łatwych, a większość studentów odpa­dało już po pierwszych trzech latach poznawania wiedzy, zgodnie uzna­wanych za najtrudniejsze i stanowiące prawdziwy przesiew osób praw­dziwie inteligentnych, ambitnych od osób dla których proces myślowy był doświadczeniem wyjątkowo przykrym i trudnym, zazwyczaj z kilku setek przyjętych dzieci fioletowe rękawiczki odbierało co najwyżej kilku uczniów.

  Życie uczniów w Akademii bywało głównie nieustającą nauką, zamar­twianiem się nauką oraz strachem przed widmem wydalenia za naj­mniejszy błąd. Aczkolwiek, jak to zwykle w życiu bywa, w tym depresyj­nym stadzie dawało się znaleźć kilka wesołych, beztroskich promycz­ków...