Witam
Po pierwsze nie przypadła forma. Enteroza nie służy, przydałyby się podziały na strofy. Moje widzenie:

To miasto nie zostało stworzone do miłości.
W marcu łódzkie ulice są pełne światła.
Spacerujemy nimi ostrożnie,
tak, aby się ogrzać, ale nie chłonąć.
Pozostawiamy jedynie migawki,
hotele, redakcyjne biurka, pokoje gościnne
w domach kultury.

Konflikt interesów
- chodzić z tobą do łóżka
i pokazywać sobie swoje wiersze.
Obrazy: zakochani i smutek,
Twoje ciało - plac zabaw zwyrodniałych.

PYTANIE:co z tego opisu wynika?




"Obrazy:zakochani i smutek" - to wiersz ma pokazać ten smutek, a nie opis Autora w wierszu. Ja powinnam, mam z tego tekstu wyczuwać smutek, a nie wyczuwam nic

Dalej już nic chyba nie uratuje tego tekstu. Dalej mamy zbitek słów, niepowiązany mym zdaniem z wcześniejszą częścią. I sny mam, i schodki żaluzji, i słońce, mężczyznę i jeszcze mogłaś dodać więcej tych grzybów.
Poezja... w poezji szukam emocji, albo intelektualnych wrażeń, estetycznych mniej, azjanizm mi raczej obcy. Nie gniewaj się Vanillivi. Mam nadzieję, że się mylę, być może się mylę w ocenie. Od redaktora więcej się wymaga, choć można być dobrym redaktorem, a niekoniecznie poetą Podejrzewam że, ale już domyślam się...
Pozdrawiam
A.

Hmm, jakże inny może być odbiór tekstu.
Moim skromnym zdaniem tytułowy chłód aż krzyczy z każdego wersu.
Dwoje ludzi, razem, ale jak bardzo oddzielnie.
Oboje o przeciwbiegunowej wrażliwości... jeżeli w przypadku mężczyzny można w ogóle o niej mówić.

To mi raczej wygląda na pewnego rodzaju uzależnienie od niechcianego, bo...

przeczytałam żaluzji
Dodatkowo kojarzy mi się z paroma scenami z filmów, gdzie bohaterka spogląda godzinami w sączące się spomiędzy żaluzji światło, niezdolna do wykonania najmniejszego ruchu, przytłoczona niemocą.

Będziesz tak w kółko biegała po tym lesie dopóki się nie uwolnisz.

Co za skostniały wysuszek, z takim rzeczywiście tylko gadanie o alfabecie, ewentualnie o równo pookładanych sztućcach w szufladzie.

Dla mnie bardzo dobry wiersz o nieudanym związku.

pozdrawiam ciepło

Ten chłód jest jakby dystansem ale i szukaniem porozumienia między kobiecą duszą – jej pożądaniem tak zracjonalizowanym przez samoświadomość swoich potrzeb dopełnienia a mężczyzną nie potrafiącym tego zrozumieć jakby po powierzchni mówiąc o wierszach nie o poezji.

Ten spacer i pierwszy wers przekreśla z jej strony coś głębszego już nacechowując chłód – jego struktury w tym spotkaniu. Już określa spotkanie, wtłaczając je w ramy niedopasowania. I przezeń tak to odczytuję.

To co dzieje się w jej duszy jakby wewnątrz, jakby poza możliwością odczuwania przez mężczyznę. Ale to co odbiera, wystarczy by ją pobudzić do drżenia. Trudno jemu uchwycić niuanse o których piszesz. I w tym widzę niedopasowanie ale i głębie walki potrzeb ciała z samą sobą, której on nie dostrzega.

Dlaczego? Bo mężczyzna to prosty instrument. Trzeba się do niego wyrażać konkretnie.

Pewnie nie ująłem zawiłości odczuć . Proszę o wybaczenie. Gryzę się w rękę.