Miłość X i Y narodziła się w szalejącej wiosennej burzy, kiedy niebo pękało od końca do końca od szalejących błyskawic. Przyszła znienacka z przerażającą siłą. Początkowo nie wiedzieli, że zawdzięczają ją rusałkom, które sprowadzały ulewne deszcze, bo strzegły górskich źródeł i dbały o obfitość płynących w nich wód. Potem jednak, kiedy oczami wyobraźni zaczęli je dostrzegać wśród snujących się leniwie mgieł, rusałki przybiegły do kochanków i wykąpały ich w Źródle Miłości, po czym starannie zszyły ich serca niteczkami babiego lata. Zrobiły to, bo wiedziały, że młodzieńcze uczucia przychodzą szybko jak letnie burze i równie szybko wypalają się i rozwiewają.

Kąpiel i zszyte serca wzmocniły uczucie X i Y, które było teraz jak przemijająca burza . Miłosne pioruny i błyskawice osłabły, a deszcz padał spokojnie i równomiernie. Między zakochanymi narodziła się najpiękniejsza z faz miłości: intymność, która sprawiała, że śmiali się razem przy śniadaniu i powierzali sobie najskrytsze sekrety, choć ich oczy nie zapalały się już tak jak wcześniej na swój widok. Raczej spoczywały na ukochanej osobie z czułością i troską. Kiedy po burzy rusałki wyczarowały tęczę, X i Y postanowili się pobrać pod jej łukiem, a gdy przyszło na świat ich pierwsze dziecko, otrzymali od rusałek w darze kołyskę utkaną z promieni księżyca.

Potem jednak nastały niedobre czasy: zimowy wicher przegnał z umysłów ludzi pogańskie wierzenia, a pojawienie się Prawdziwej Wiary w Jedynego Boga skazało rusałki na życie w ciemnościach: znikły jak gęsta, szara mgła, czasem widoczna rankiem w górskich kotlinach.

Mówiono, że wróżki stworzyły pod ziemią cudowne pałace z jeziorami i wodospadami, a zakochanym pozostawiły swoją małą leśną chatkę. Doglądał jej głuchoniemy ogrodnik, który z punktu widzenia X i Y miał być stróżem idealnym. Pielił ogród i sadził kwiaty, ale niczego nie słyszał i nikomu nie przeszkadzał.

Miłość X i Y, jak każda miłość potrzebowała odrobiny przyszłości, lecz tej wróżki nie mogły im już zapewnić. Kiedy rusałki odeszły, Źródło Miłości zaczęło parować i wysychać, aż w końcu skurczyło się do kilku małych strumyczków i małżonkowie nie mogli się już w nim kąpać. Delikatne niteczki łączące serca X i Y stopniowo pękały, jakby przecinał je szczękającymi nożycami złośliwy stary krawiec, który przed laty zapomniał, jak zszywać tkaniny i pamiętał tylko jak je rozpruwać.

X zmęczona opieką nad dzieckiem, snuła się po domu w szlafroku i starych kapciach, a żarty męża nie wywoływały już uśmiechu na jej twarzy. Kiedy patrzyła na sylwetkę Y w lustrze nad kominkiem, wydawało jej się, że zwierciadło pokazuje jej wszystkie wady męża i ani jednej zalety. W lustrze odbijał się tylko jego krzywy nos i złośliwy grymas warg. Kiedy Y patrzył na X, nie wiedział już co zobaczył w niej przed ślubem: wszystkie kobiety, które widywał w pobliskiej wiosce wydawały mu o wiele piękniejsze i radośniejsze. Para nasyciła się się sobą do granic

i małżonkowie wiedzieli, że nie zniosą już ani odrobiny siebie nawzajem. Ściany chatki osaczały ich i niemal spadały im na głowy. Kiedy jednak spojrzeli w stronę drzwi, spostrzegli, że tkwi w nich gruby klucz. Rzucili się do wyjścia, żeby uwolnić się z pustego i zimnego związku, ale choć z całych sił naciskali na klamkę drzwi nie ustąpiły. Klucza nie dało się przekręcić, a dawno nieoliwiony zamek zardzewiał. Wtedy otworzyli małe okienko i próbowali przywołać ogrodnika, ale on ich nie słyszał. Jeśli bowiem uważnie śledziliście szczegóły tej opowieści, to pamiętacie, że strażnik chatki był głuchoniemy od urodzenia.