Tata

wyglądał jak przedwojenny amant filmowy.
czarne włosy zaczesane do góry. regularne rysy twarzy.
dla mnie tak samo podziwiany i niedostępny.
całe moje życie poważnie chorował.

pamiętam cotygodniowe wyjazdy z mamą do szpitala "na wizytę".
i słowo "wizyta" urastało w moich myślach do czegoś tajemniczego.
krótkie były jego obecności w domu. zazwyczaj w niedzielę
było pastowanie butów do kościoła i golenie. cały ceremoniał.

lubiłam obserwować ruch maszynki zdejmującej pianę z polików,
odsłaniającą gładką skórę brody. pachniało kremem do golenia.
potem wodą kolońską. energicznie wklepywaną w zaróżowioną skórę.
garnitur i biała koszula. czasami brał mnie ze sobą na rower.

starałam się być grzeczna. pamiętam jego "w imię ojca-syna"
i zamaszysty znak krzyża. józiu był z nas najpobożniejszy powie
po latach ciocia hania. w drodze powrotnej kupował mi bambino
na patyku. sprawdzaliśmy wyniki toto-lotka. tatuś miał marzenia.

o których wtedy nie wiedziałam. na co przeznaczyłby wygraną.
nie dowiedzieliśmy się. bo nigdy nie wygrał większej sumy.
czasem zaprzęgał konia do wozu. kochał się w gniadoszach.
lubiłam gładzić jego aksamitną skórę. ufne chrapy.

pytałam czy śpi na stojąco. zawsze gdy weszłam do stajni
on był w gotowości. mieli tajne porozumienie w akompaniamencie
cmokania, fukania, magicznych gestów. cały arsenał niewerbalnego
przekazu. dopiero potem zaczął lękać się. to narastało.

a zaczęło się kiedy rozpędzone auto wpadło w jadących.
koń w szoku uciekał na trzech nogach. humanitarny strzał.
wtedy usłyszałam to słowo. i do dziś nie wierzę,
że złamana noga końska się nie zrośnie.

wtedy był prolog jego choroby lękowej. bał się przejść
na drugą stronę jezdni tak jakby auta czyhały
właśnie na niego.