Pięknie, Abi
Myślałam, już wszystko wiem o namorzynach, a tu, patrzcie, dowiedziałam się o nich jeszcze więcej.
A tam, gdzie jeszcze nas nie ma, niekoniecznie znajdziemy koniec... może początek czegoś niewyobrażalnego - bo przecież tak to bywa z namorzynami

pozdrawiam

Dołączam do grona zachwyconych wierszem, a fragment zacytowany przez moją poprzedniczkę to diamencik
Pozdrawiam

Hejka, Szamanko, Kuschi, WIosno, dzięki chciałem rzec za Klasykiem" - "śpieszmy się kochać ludzi ... ", dzięki za ciepłe przyjęcie, dzięki za przeczytanie i komentarz, nawet nie wiecie jakie to dla mnie ważne.

Ghost, dawno pod swiom nie widziałem tak rozbudowanego komentarza, poruszyłeś ciekawe wątki, ot choćby związane z tytułem:
to swoista gra, słowotworzenie namorzyny powiązane z chmmm, amorem, wiesz kto to taki, zakochujmy się, myślmy o tym, wszystko na wyciągnięcie ręki i swobodnego, łagodnego falowania w przypływach i odpływach, zanurzeni w emocjach z tym związanych, spójrz, tekst jest "dziwny", biały z początku, potem rymy: te najprostsze (czytaj najmniej odkrywcze) - męskie - wypomniałeś to, a przecież zgodnie z teorią noszą one znamiona emocji, tak, są mało wysublimowane, ale jakoś tak, że nawet Ci tylko trochę nie pasi

Wiersz co do zasady zamknięty w klamrę, koniec jest początkiem, powrotem do realnego świata po przymrużeniu oka, taka pętla.

To był mój zamiar, też i wizualny, jeden, dwa, środek, dwa, jeden, narzucona symetria czasem niesie też i ograniczenia.

Pozdrawiam wszystkich Czytelników.

Podoba mi się ten wiersz. Oryginalny jest i ma ciekawą melodię
a w dodatku nie wywołuje morskiej choroby