W pokoju unosi się przyjemny zapach perfum
nieboszczki Rozalii. Ta kobieta urodziła się
martwa, i tak przez całe życie. Kiedy zamykamy
jej oczy, otwierają się usta. Jeden z wujków
pyta o plastry, bo klej miejscami puszcza.

Jest tu cała rodzina. Starsi starają się dodać
wszystkim otuchy. Młodzież czyta bajki dzieciom,
w radiu leci pop i rap, w telewizji reklamują
tabletki na ból głowy. Kilku dziadków wyszło
do kuchni, kopcą cygara, trzymając wzrok powyżej poziomu
kopalni soli w Wieliczce. Nagle zrywam się
i reanimuję staruszkę. Wybucha panika,
wyrzucają mnie na bruk.

Na dworze życie stacza się w normalnym tempie.
I tylko niebo, jak co wieczór, zachodzi pleśnią,
chmurami puszcza się grzyb,
zamiast żółtej kuli, płonie pomarańczowy, wielki znicz.

Jestem kosmonautą w epoce romantyzmu,
jestem mrówką w erze dinozaurów.

W połowie olbrzym, w połowie krasnoludek.

28.07.2019