~Do wiosna:

Opowiem ci o pewnym moim przeświadczeniu, to znaczy – w moim mniemaniu – słusznym wyborze pewnej zasady – przy pisaniu wierszy, odkryłem ją (notabene) przypadkiem, a może raczej w pewnym chwalebnym zrządzeniu wydarzeń. Bazgrałem sobie przeróżne wierszydełka, (jak to ja – bo uwielbiam) przekonany że ogólnie jest chyba całkiem nieźle. Zawsze jednak czułem podskórnie „potworny” nadmiar słów w utworach. W konsekwencji zacząłem ograniczać słowa, operować skrótem myślowym, lecz zawsze było – czegoś ]za dużo. Kiedyś opublikowałem pewien wiersz, i znajoma starsza pani – emerytka, zwyczajna kobieta z prowincji, – napisała pod tym wierszem w komentarzu, że:produkt mojej wyobraźni – jest super, jednak – za dużo w tym wierszu tych okropnych „się” – (w ten sposób to wyraziła), wtedy policzyłem zaimki zwrotne w tekście, okazało się, że w dość krótkim wręcz lapidarnym utworze było aż – osiem takich zaimków. „Amputowałem” z utworu wszystkie zaimki i tekst nabrał wartości, wówczas po raz pierwszy doznałem olśnienia, bo – zrzuciłem ten potworny balast bliżej nieokreślonego zagęszczenia tekstu. Od tej pory praktykuję – ograniczania wszelkich zaimków zwrotnych, metodę stosuję także do zaimków dzierżawczych typu: [mój, twój, nasz, wasz], i koniecznie do – pytajno – względnych: [który, które, który, czyj, czyja, czyje], oraz – wszelkich zaimków odnoszących do obiektów osobowych np. [kto], mniej groźnie w słowie wiązanym wyglądają (wg mnie) zaimki osobowe, głównie anaforyczne (bo wskazują na kogoś bezpośrednio) mi nie przeszkadzają; [on, ona, ono], (pod warunkiem, że nie są w nadmiarze).

Tym wierszem, o którym opowiedziałem, był właśnie ten tutaj zamieszczony wiersz, konkludując: te wszystkie zaimki zwrotne, których się domagasz – były w pierwotnej wersji tego wiersza, a teraz ich nie ma , i raczej nie będzie. Bo tak mi lżej, i proszę, nie każ mi taszczyć tego kamienia syzyfowego – pod górę

Do wiersza:

niektóre wiersze – dają mi spokój
ale tylko nieliczne

rzucają cień jak drzewo
gdy dopada je
bierna dojrzałość

piszę, że niektóre wiersze rzucają cień jak drzewo, zachciej zauważyć, że to porównanie nie spełnia warunku dokonania ( to znaczy – że wiersze nie są drzewem), co mniemam – zasugerowałaś? Coś może być np. jasne jak słońce, a nie oznacza, – że jest słońcem? Prawda? Twoja sugestia nie ma więc uzasadnienia: że porównuję wiersze – do drzewa, a później – do człowieka. Nie, porównuję wiersze tylko – do człowieka w trybie dokonanym, – a że wiersze rzucają cień – jak drzewo, nie oznacza że – są drzewem.

Natomiast człowieka który zakosztował wiersza w istocie porównałem do pączkującego drzewa, ale skoro wiersze ewoluują w jesiennego człowieka (w naburmuszonym kołnierzu), to przecież nie oznacza – że to ten sam człowiek? Człowiek napotkany przez podmiot liryczny (mnie) w wierszu to nie człowiek – wiersz, tylko człowiek trzeci, doświadczony tym wierszem (który pączkuje jak drzewo, bo rozkwitł w jakimś stanie fascynacji słowem). 3 osoby:

1. Podmiot liryczny (ja)
2. ledwo pełnoletni człowiek (wiersz) – opuszczający gniazdo rodzinne
3. człowiek napotkany, (dowolna osoba – np. czytający ten wiersz)
Ot, i cała filozofia.

Porównanie:

Chomątko latarni – tak mi się tu skojarzyło, to porównanie odnosi raczej do kształtu, chomątko mocujące np. liny (nie wiem czy kojarzysz?) ma taki kształt „gruszki”, zupełnie jak lampa latarni ulicznej. Takie porównanie wybrałem, z tobą ono nie koresponduje, rozumiem.

Baranek brzasku – wiersze piszemy często wieczorami, lub nocą, ta metafora koreluje z przysłowiowym liczeniem owieczek – aby zasnąć, mozolne pisanie wierszy późną porą spędza sen z powiek. Rankiem ukończony wiersz (z warunkiem własnej „dojrzałości”) opuszcza autora i „wyrusza w świat”, baranek brzasku – to też metafora wieloznaczeniowa, dotyczy też – stanu pogody, baranek – chmurka, ranek – więc brzask, ktoś może mieć inne własne wyobrażenia, poezja jest płynna znaczeniowo.

Chyba tyle, pozdrawiam.

~ Do wiosna:

Mam inne zdanie, w mojej estetyce to czysty wiersz, nie upszczony zaimkowo, co sprawia wrażenie niedojrzałości autora. Czytelnik wnikając w tekst jest w temacie, nie ma potrzeby "zwrotnie" tłumaczyć mu - czynności (czasowników).


Dziękuję za dobre słowo, życzę wszystkiego dobrego, również