Co do wierszy to uważam, że nie powinno się ich oceniać, na zasadzie czy ktoś napisał poprawnie czy nie, zgodnie z jakimiś tam zasadami... wiersze "służą" do opisywania uczuć, emocji, a one są subiektywne, tak jak i każda ocena taka by była. Uważam, że wiersz można "ocenić" tylko pod kątem czy mnie dotknął, poruszył, rozbawił... tylko takiej "ocenie" może podlegać. I takiej ocenie podlega poezja z mim mniemaniu.

Przeczytałam i chciałam sobie pójść "do kątka", przemyśleć, przeanalizować, by wrócić i znów przeczytać i znów iść "do kątka"... czuję tu drugie dno, coś osobistego, to nie tylko zlepek słów opisujących jakiś temat, ale jeśli radar mi się zespół i tu nie ma drugiego dna i to tylko opis rozmyślań kogoś nieznanego... to piękny jest i trafny... ale jeśli prawdziwy jest ten ktoś, to dodatkowo to smutne jest... ale piękne...

Dla mnie ten wiersz zaczyna się od wersu



Początek uważam za zbędny - nie wnosi on nic do refleksji i emocji tutaj się rozgrywających. Widzę natomiast, że tak okrojony tekst ociera się o banał. Gdzieś tam takie refleksje wynikają z pewnego doświadczenia granicznego. Dlaczego nie wyjść od konkretu takiego doświadczenia, aby rozważania o nicości zabrzmiały mięsiściej?