Witam! Wiersz ten napisałam po wstrząsającym reportażu, który obejrzałam w telewizji francuskiej.
Renato, lat 26, Portugalczyk, jechał gdzieś samochodem i zatrzymał się na parkingu, rozmawiał z jakimś mężczyzną. Podjechał trzeci samochód , wyszedł on(jak się potem okazało, terrorysta), zapytał ich grzecznie co robią, po czym oddał w ich stronę po jednym strzale(kulce), dla każdego. Dwóch mężczyzn padło na ziemię. Renato dostał w głowę, a terrorysta pojechał dalej, szukać kolejnych ofiar. Renato przebudził się, zadzwonił do matki i powiedział, że boli go głowa. Nie był w stanie powiedzieć nic więcej. Matka poprosiła, żeby włączył kamerę i wtedy zorientowała się , co się stało. Zadzwoniła na policję. Ta namierzyła go po dwóch godzinach. Przewieźli go do szpitala. W karetce Renato stracił przytomność i odzyskał ją po 12 dniach. Renato żyje do dziś "z kulką" w głowie.
Dla mnie "ludzie z betonu" to właśnie terroryści. A wiersze mają to do siebie, że można interpretować je z nieskończoną mocą (jak się ją ma) wyobraźni.
Pozdrawiam.
V.Nes