CO MI DASZ?... IV

Szanowna Pani,

zapewne Panie nie pamięta
jak stałem murem za Panią
a Pani milcząca przeszkoda
psuła komuś szyki
przez kłody kiedy siedzieliśmy
leciały nie białym łabędziem
i trudność piętrzyła przeszkody
kiedy Pani rzucała a ja rzucałem podesty
i niestety nie słała Pani dywanem
i żadnym puchem poduszki
kiedy ja za Panią cały stałem
- niestety …

Szanowna Pani,

gdy mówiła
piętrzyła ciągle przeszkody
i nie było tamy dla Pani szaleństwa
że być, że dość już miałem i Pani rozsądku
Pani mnie rzuciła do piekła
a szkopuł w tym, że Pani do piekła nie uciekła
a że miałem dosyć Jej pisania wierszem
bo wiem, że Pani ślicznie tworzy
ja sam zagubiłem siebie
bo też miałem dla Pani pisać wierszem
ale Pani twierdziła, że zdąży
a ja nie wiem dlaczego?
i że napisze dla mnie historię
więc dręczę się w myślach i Panią pytam,
dlaczego los poprzynosił Pani melancholię
ale nie dla mnie i dlatego nieustannie pytam
nie żebym miał dla Pani troszeczkę dystansu
mnie nie chodziło o dystans do Pani
ale o burzę wiadomą…
a Pani była tylko solą w oku
i ciskała komuś ciągle kłody pod nogi
czyniła trudność i miałem wrażenie
że Pani tylko to potrafi
mnożyła siebie w braki odpowiedzi
i nie wchodziła Pani w moje drogi.

Szanowna Pani,

kiedy wspominam,
i złorzeczę dla piekła
przecież mnie Pani do piekła rzuciła
i dla mnie do piekła nie zeszła
więc mam jako tak bardzo doświadczony
nie żebym złorzeczył dla Pani
rzadko i nigdy się spotyka takie oczy
i powiem – że te oczy mnie brały…
i wypada komuś rzeknąć w słowo
tak! właśnie! do Pani rzec jedno słówko
rzadko bywają tak cudowne oczy

dręczone moją poetycką stalówką
bo w kontekście Pani poezji
i ja mam poetyckie obrazy
i Pani oczy które do mnie biegły
i te nogi które w oczach brały
i Pani popsuła wszystkie szyki – dlaczego?
może to przeszkoda tymczasowa?
bo Pani oczy są niezwykle piękne!
i poszukują mężczyzny w ramiona …
i nie zwracała Pani na mnie uwagi
a jestem Panią nasycony na zawsze
bo Pani oczy i Pani nogi

… niedosyt … właśnie!

1 września, 2019