7. Miejska legenda: Konfrontacja - MarcinD
Proza » Fantastyka / Science Fiction » 7. Miejska legenda: Konfrontacja
A A A
Klasyfikacja wiekowa: +18

7. Miejska legenda: Konfrontacja

Jakoś tym razem droga przez miasto wyjątkowo mi się dłużyła. Może dlatego, że słuchając muzyki z czołówki filmu Drive niemal turlałem się przez miasto, może dlatego że kabura z P99-tką cały czas przypominała mi o swoim istnieniu pod lewym ramieniem, a z pewnością dlatego że przez całą drogę jednym okiem zerkałem na SMS-y, które wysłała mi Wioletta. Była w nich cała plejada wszystkich możliwych emocji - od złości i chęci rozstania, poprzez łaskawe wybaczenie mojego zachowania aż po prośbę odezwania się i przyznania się że nasza kłótnia była z jej winy. Kurcze, naprawdę nie miałem pomysłu, co dalej.
 
Kurcze, naprawdę nie miałam pomysłu co dalej. Iga wciąż szła z ostatnią dziewczyną. Obserwowałam jak co kilka minut któraś z dziewczyn się odłączała, ale teraz zostały dwie. Nie wiedziałam dokładnie, gdzie mieszkała Iga, teraz żałowałam że tego nie sprawdziłam. Nie mogłam zaatakować ich obu. Dlatego odetchnęłam z ulgą gdy dziewczyny zatrzymały się przed wejściem do kamienicy. Kucnęłam na samej krawędzi dachu i patrzyłam z góry, prosto na nie. Miałam szczęście; księżyc był schowany za chmurami, więc nie rzucałam cienia, a one same kryły się przed najbliższą latarnią w cieniu pobliskiego drzewa. Chwilkę rozmawiały szeptem, ale nie skupiłam się na rozmowie, nie interesowało mnie to, docierał do mnie więc tylko cichy szum niezrozumiałych słów. Zobaczyłam w końcu jak dziewczyny pożegnały się i Iga ruszyła szybko chodnikiem, a ja równie szybko się podniosłam. Była sama i miałam mało czasu. Wycofałam się na tył kamienicy, tam gdzie były balkony. Bez trudu, skacząc z jednego na drugi, zeszłam na poziom ulicy i ostrożnie wyszłam przed budynek. Teraz już wszystkie moje zmysły pracowały z maksymalną mocą i tylko mocno wciągnęłam powietrze. Niemal bezmyślnie ruszyłam za Igą, czując zapach jej perfum zmieszany lekko z alkoholem. Uśmiechnęłam się, wiedziałam że ludzie w takim stanie są nieostrożni i zamierzałam to wykorzystać. To było proste. Podjęłam decyzję.
 
To było proste. Podjąłem decyzję. Jakkolwiek cudownie nie byłoby mi z Wiolettą, to nie miało to żadnego sensu. Kompletnie żadnego. To nie był nawet związek w stylu "Przyjaciele Plus". To było raczej coś jak "Tylko Seks". Cudowny, ale jednak tylko. Popatrzyłem na ekran telefonu wpięty w uchwyt samochodowy na szybie i kilkoma dotknięciami skasowałem wszystkie SMS-y. I tak powinny były zniknąć. Przecież, kurwa, nie możemy się afiszować. Poczułem nawet gniew. Na nią, na siebie, na to wszystko co nas łączyło. Pojawił się ten przyjemny zastrzyk adrenaliny gdy podjęło się ważną decyzję i nie można doczekać realizacji.
 
Pojawił się ten przyjemny zastrzyk adrenaliny gdy podjęło się ważną decyzję i nie można doczekać realizacji. Przyspieszyłam kroku w ostatnim momencie. Niemal biegiem, ale jednak przy zachowaniu kompletnej ciszy, jak duch, prawie wpadłam na Igę. Chwyciłam ją za nadgarstek jedną ręką i pociągnęłam w ciemny tunel bramy, drugą od razu kładąc jej dłoń na ustach, by nie zdążyła nawet pisnąć. Pociągnęłam ją mocno, aż zatoczyła koło i uderzyła policzkiem o ścianę. Tym razem musiałam być szybka i brutalna, ona nie mogła mnie zobaczyć. Docisnęłam ją mocno do ściany, lewą ręką chwyciłam jej nadgarstek i pociągnęłam go wysoko w górę, mocno wykręcając rękę. Prawą ręką wciąż trzymałam jej głowę skręconą tak, by nie mogła mnie dostrzec nawet kątem oka. Niemal od razu poczułam jej strach, zaczęła się szarpać, ale było to kompletnie nieskuteczne. Od razu przesunęłam językiem po jej nadgarstku i wbiłam w jej rękę cztery kły. Popłynęła krew. Czerwień zalała mi całe wnętrze ust i aż westchnęłam z przyjemnością. Uwielbiam to uczucie. Czujesz czerwoną ambrozję, potem przenosisz słodki nektar w głąb siebie i czekasz. I liczysz. Raz, dwa, trzy, cztery, już. Dziewczyna zwiotczała i mogłam położyć ją na ziemi.
 
Czerwień zalała mi całe wnętrze auta i aż westchnąłem z przyjemnością. Uwielbiam to uczucie. Patrzysz w czerwone światło, potem przenosisz wzrok niżej i czekasz. I liczysz. Raz, dwa, trzy, cztery, już. Żółte zapaliło się i mogłem położyć pedał gazu na podłodze. Wóz ruszył z pełną mocą, na ułamki chwil zostawiając moją świadomość gdzieś na linii startu. Dogoniła mnie dopiero za chwilę, gdy prędkościomierz przekroczył dziewięćdziesiąt. I wciąż pokazywał więcej. Sto. Sto dwadzieścia. Cholera, przesadziłem znów. Sto trzydzieści.
 
Sto. Sto dwadzieścia. Cholera, przesadziłam znów. Sto trzydzieści. Jej tętno szło mocno w górę, słyszałam to wyraźnie. Ale byłam taka głodna! Powoli uniosłam jej nogi, wyprostowane, wysoko w górę. Nie mogłam nie zauważyć, że jej spódniczka opadła i odsłoniła skromne stringi. Jednak tętno spadło. Po chwili było już dziewięćdziesiąt. Wyjęłam więc szybko jej telefon, odbezpieczyłam przyciskając jej kciuk do skanera i włączyłam aparat, koniecznie z lampą błyskową. Wymierzyłam w nią i nacisnęłam na spust migawki. Błysnęło.
 
Błysnęło. Faaaak, łapnął mnie cholerny fotoradar. Ile mogłem mieć? Może dziewięćdziesiąt, już zwalniałem. Po chwili w prawym lusterku zobaczyłem kolejny błysk. Kurwa! Tu nie było fotoradarów! Ktoś zrobił zdjęcie! Brutalnie wdusiłem pedał hamulca, a zaraz potem zaciągnąłem ręczny. Samochód zrobił obrót o sto osiemdziesiąt stopni, przyspieszyłem i znów na ręcznym obróciłem się tym razem o ćwierć koła, stając na przeciwko bramy prowadzącej na wewnętrzny dziedziniec jakiejś starej kamienicy. Gdy jeszcze włączyłem długie światła drogowe, poziom adrenaliny wystrzelił mnie w kosmos. Kurwa mać! Widziałem na środku tunelu czyjeś ciało i drugą osobę, stojącą nad nim z telefonem w dłoni. Jednak ta osoba patrzyła na mnie. W świetle reflektorów zobaczyłem JĄ. To była dziewczyna z hulajnogi! Sięgnąłem do telefonu wiszącego w uchwycie na szybie wciąż na nią patrząc. Stała zamrożona w bezruchu jak sarna złapana przez światła drogowe samochodu na środku drogi.
 
Stałam zamrożona w bezruchu jak sarna złapana przez światła drogowe samochodu na środku drogi. Przyznaję, że dałam się potwornie zaskoczyć. Do tego stopnia że z moich półotwartych ust spłynęła kropla mojej śliny zmieszanej z krwią Igi. Cały mój mózg krzyczał głośno "uciekaj", ale ja byłam niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Dopiero ruch wewnątrz samochodu obudził mnie ze stuporu. Już. Mogę działać.
 
Już. Mogę działać. Mamy z Łukim taką apkę w telefonach. Formalnie nie jest moim partnerem ale kiedyś tam zaczęliśmy się częściej spotykać przy różnych sprawach naa mieście i tak zostało. W każdym razie apka powodowała to, że po kliknięciu w ikonę włączała GPS i wysyłała sygnał alarmowy wraz z geolokalizacją do tego drugiego. Umowa między nami była taka, że choćby się waliło i paliło, po odebraniu sygnału ten drugi wsiadał w auto i pędził. Kliknąłem i mój telefon właśnie wysłał taki alarm. Miałem nadzieję że Łukasz tak zareaguje. Wyskoczyłem z samochodu z policyjną tonfą wyszarpniętą spod fotela.
 
Z samochodu wyskoczył na mnie jakiś facet i co gorsza miał w rękach policyjną pałkę. Wiedziałam, że nie ucieknę więc jednym ruchem dłoni rozłożyłam moją teleskopową broń. Był diabelnie szybki, jednym skokiem był tuż przy mnie i w ostatnim momencie zablokowałam cios swoją tonfą. Uderzenie było potężne i dałabym sobie uciąć głowę że moja pałka się minimalnie skrzywiła. Szybko zrobiłam zręczny ruch nadgarstkiem i moja dłoń z bronią znalazła się na wysokości jego biodra. Bez skrupułów uderzyłam pod żebra mocno i zdecydowanie, ale nie mogłam zrobić pełnego wymachu więc cios był raczej słaby.
 
O fak... Potężne uderzenie jej pałki nie wiadomo jak i kiedy trafiło mnie w ostatnie lewe żebro tak, że aż na moment straciłem dech. Jakim cudem ona mogła być tak silna? Usiłowałem obezwładnić ją według wszelkich zasad wpojonych mi na policyjnych kursach walki wręcz, ale miałem wrażenie że to było na nic. Blokowała i unikała wszystkie moje ataki swoją cholerną pałką. Na moment cofnąłem się o dwa kroki.
- Jestem policjantem! - To miał być krzyk, ale bolące jak diabli żebro sprawiło, że ledwie syknąłem. - Jesteś aresztowana, poddaj się! - Dodałem, oddychając głęboko i z wysiłkiem. Każdy w zasadzie oddech to było potworne kłucie i ból.
 
O proszę, piesek. Teraz, gdy dał sobie chwilę wytchnienia, rozpoznałam jego twarz. To na jego auto wpadłam kilka dni temu pędząc na hulajnodze. Zaatakowałam go serią ciosów i poczułam, że przynajmniej jedno uderzenie w bok uda trafiło. Jęknął tylko przez zaciśnięte zęby i poczułam coś na kształt podziwu. Przecież to musiało cholernie boleć.
- Popatrz na moje buty, pomyśl i spierdalaj! - Warknęłam gniewnie, znów przyjmując na pałkę cios tonfy. Miałam dzisiaj - na szczęście - glany i tylko czekałam na okazję, by to wykorzystać.
 
Nie wiem, jakim cudem ustałem po tym uderzeniu. Potworna eksplozja bólu w prawym udzie wypełniła na moment cały mój mózg. Dosłownie mnie przyćmiło. A zaraz potem ten idiotyczny tekst o butach. Wiedziałem że to pułapka, ale i tak zerknąłem na jej nogi. Glany, no i co z tego? Fak. To, że jej pałka znalazła się między tonfą a moim ramieniem i jakimś cudem tak skręciła ręką, że tonfa obróciła się, odsłaniając prawe przedramię. Usiłowała to wykorzystać, ale w ostatnim momencie zasłoniłem się lewą ręką. Jej pałka przywaliła mi mocno w przedramię, byłem niemal pewny że coś chrupnęło, a moja lewa ręka, pchana ciosem, poleciała na bok. To był jednak jej błąd, odsłoniła się.
 
Wyraźnie usłyszałam, że jego lewe przedramię pękło. Złamałam mu najpewniej obie kości ręki. Niestety zrobiłam też przy tym błąd, odsłaniając się. Zdążyłam tylko zauważyć że w moją stronę leci policyjna pałka, a zaraz potem przyjęłam uderzenie. Coś był potężny, dostałam w policzek i wargę, poczułam, że wraz z krwią z ust wyplułam zęba. Z jakiegoś powodu byłam pewna że był to mój wampirzy, wydłużony kieł. Kurwa, wybił mi zęba!
 
Wreszcie oberwała porządnie. Przywaliłem jej centralnie w policzek i usta, przez co dziewczyna aż się zachwiała. Sięgnąłem lewą ręką by ją złapać, ale paraliżujący ból sprawił, że moja ręka tylko drgnęła. Straciłem sekundę, może dwie, by zamachnąć się tonfą do drugiego ciosu, ale to wykorzystała. Staliśmy może metr od siebie i błyskawicznie wsunęła jakoś swoją pałkę za mój łokieć. Poczułem że dosłownie przyciągnęła mnie do siebie. A zaraz potem litościwie mój mózg odciął mnie od ogromnego bólu pochodzącego z lewej nogi kosmiczną dawką adrenaliny. Niestety tuż przed tym zdążyłem krzyknąć i to na całe gardło.
 
Gdy tylko zrobił ten błąd i dał się przyciągnąć, z całej siły kopnęłam prawą nogą. Gruba zelówka mojego glana trafiła go w środek lewej łydki i noga wygięła się mocno w połowie. Krzyknął mi w twarz, po czym upadł na kolana i usiadł na piętach. Tonfa wypadła mu z ręki. Było po walce. Złożyłam z trudem pałkę - miałam rację, pierwszy cios trochę ją skrzywił - i popatrzyłam na niego. W zasadzie było mi go prawie żal. Jego jeansy na lewej łydce były zakrwawione, widocznie miał pod materiałem złamanie otwarte. Patrzył na mnie przez chwilę półprzytomnym wzrokiem i w końcu sięgnął po tonfę. Usiłował podeprzeć się nią jak laską.
 
Byle wstać i walczyć. To tylko ból. A to była ta dziewczyna. To ona napadała na tych wszystkich ludzi. Nie mogłem jej pozwolić na ucieczkę. Po prostu nie mogłem. Ale nie miałem siły, by wstać.
- Spokojnie. Karetka pogotowia już jedzie, zdążyłam wezwać. Tobą też się zajmą. - Usłyszałem jej głos. Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, ale tylko zakaszlałem i splunąłem krwią. Świetnie, jeszcze to. Wreszcie zrobiłem coś, co powinienem był zrobić dawno. Ręce trzęsły mi się z bólu i oszołomienia, ale wyciągnąłem broń. Usłyszałem tylko jej śmiech.
 
No proszę, pan policjant wyciągnął broń. Dziwne, że nie użył jej wcześniej. Widziałam jak z drżeniem rąk powoli ją unosił w moim kierunku więc tylko wybuchłam śmiechem i odwróciłam się na pięcie. Daleko przede mną był prawie trzymetrowy mur, ale wskoczenie na niego w tej chwili nie stanowiło problemu. Ruszyłam powoli w stronę starej ceglanej i częściowo otynkowanej ściany. Nagle coś kurewsko zabolało na wysokości krzyża, tynk przede mną się osypał i rozległ się huk. Odwróciłam się i zobaczyłam policjanta celującego we mnie oburącz z broni. Jego pistolet drgał mocno, widziałam że nie był w stanie trzymać go stabilnie. Mimo to kolejny strzał też był celny.
 
Przez łzy i pot zobaczyłem, że za drugim strzałem też musiałem trafić, bo dziewczyna aż cofnęła się o krok i jej lewe ramię szarpnęło się w tył. Mimo to stała wciąż na nogach. Czułem że bolało mnie już chyba wszystko i że zaraz odpłynę. Zacisnąłem zęby na dolnej wardze tak mocno, że popłynęła krew. To mnie minimalnie otrzeźwiło. Niestety tylko na tyle, by zobaczyć jej gwałtowny ruch ręką i przełamać opór spustu po raz trzeci. Potem było już czarno i cicho.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
MarcinD · dnia 02.12.2019 13:23 · Czytań: 430 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 4
Komentarze
bruliben dnia 11.12.2019 23:33 Ocena: Świetne!
Hej,

"...słuchając muzyki z czołówki filmu Drive niemal turlałem się przez miasto, może dlatego że kabura z P99-tką cały czas przypominała mi o swoim..." - zapewnie dostojnie, bo przy muzyce z Drive można tylko w taki sposób jechać. Wyobrażam sobie, że wampir jechałby w rytm piosenek Iggy Popa: "I am a passenger" albo "Lust for life".

Świetny odcinek. Biorąc pod uwagę jego zakończenie Kamila mogłaby zasiąść za kierownicą i puścić "Lust for life". W najgorszym wypadku coś z repertuaru the Mission, np. "Wasteland" albo cokolwiek Sisters of Mercy? Fajny pomysł z tym powtarzaniem kwestii - paralelyzm, który nadał tekstowi swoistą spoistosć i dynamikę.

Strasznie go poturbowała i Wioletka się nim zajmie, i oczywiście znów zagości namiętność.

Pozdrawiam,
Bruli
MarcinD dnia 12.12.2019 07:25
bruliben napisał:
Fajny pomysł z tym powtarzaniem kwestii...


Dzięki :D. To taki mój eksperyment, jak będzie wyglądało i czy się przyjmie - takie trochę przypomnienie i uświadomienie nam, że gdy jesteśmy w jakiejś konkretnej sytuacji, z punktu widzenia drugiej osoby może dokładnie taka sama sytuacja wyglądać zupełnie inaczej. Zresztą był też kiedyś taki film związany z tym podejściem - uciekł mi tytuł, ale fabuła była mniej więcej taka, że kilku świadków przedstawiało to samo zdarzenie zupełnie w inny sposób.

bruliben napisał:
Kamila mogłaby zasiąść za kierownicą i puścić "Lust for life". W najgorszym wypadku coś z repertuaru the Mission, np. "Wasteland" albo cokolwiek Sisters of Mercy?

Niezły pomysł. Aczkolwiek pamiętaj, że stała się wampirzycą w wieku 18-tu lat, nigdy nie uczyła się jeździć autem, nie przyszło więc jej nawet do głowy, by uciec jego samochodem.

bruliben napisał:
Strasznie go poturbowała...

No, ale mimo wszystko też trochę się jej dostało - myślę, że jak na walkę z wampirem dał sobie całkiem nieźle radę.
marzenna dnia 13.12.2019 02:28 Ocena: Świetne!
Cytat:
Strasznie go poturbowała i Wioletka się nim zajmie, i oczywiście znów zagości namiętność.

Wiem, że nie wolno komentować, komentarzy:) ale to takie ,,płaskie." Przepraszam:)
Marcin, nareszcie porządna dawka adrenaliny. Zaczynam zamieniać się w wampira, jakoś noce wydaja mi się lepsze, niż dni. Spać nie mogę. Tylko gdzie ja pójdę zapolować? Za mocno utożsamiam się z Kamilą. Sądziłam, że w tym pojedynku wygra. Jednak oberwała. Ostra walka, szkoda, że nie jestem pewna, czy przeżyje. Trzy strzały. To takie gangsterskie, wolałabym jakieś sztuki walki. Coś jak taekwondo, uczą samokontroli wybuchów agresji. Dobre zestawienie, wampir i
miecz samurajski. Może taka jednosieczna katana. Uważam, że należy się dziewczynie nowa broń.
Pałka, to takie nonszalanckie, śmieszne. Jeszcze prośba, czy wątek miłosny, romanse i seks, będzie poszerzony. Tylko proszę, aby sceny były jednoznaczne. To znaczy, tak, jedna kobieta i jeden mężczyzna.:) Bo już mi szkoda tego pajaca, nadal sam nie wie, czego chce. Dobrze, że oberwał, jak ja się cieszę, bardzo:) Jeszcze ubiór, Kamili oczywiście, reszta mnie nie interesuje.
Glany, nie bardzo. Może białe adidasy, Nike Air Max (97 921826 101). To jej doda stylu i kobiecości, zarazem nie spowolni jej ruchów. Szkoda, że ja nie mogę, dalej pisać tej historii:)

pozdrawiam (mam, mało czasu, powinnam przeczytać wszystkie części)
MarcinD dnia 13.12.2019 07:28
marzenna napisała:
Zaczynam zamieniać się w wampira, jakoś noce wydaja mi się lepsze, niż dni. Spać nie mogę. Tylko gdzie ja pójdę zapolować? Za mocno utożsamiam się z Kamilą.

Tylko jak już kogoś dziabniesz, to nie chwal się tym na fejsbuku ;-).

marzenna napisała:
Sądziłam, że w tym pojedynku wygra. Jednak oberwała. Ostra walka, szkoda, że nie jestem pewna, czy przeżyje.

No wiesz, co to za bohater, który na początku walki nie oberwie porządnie, by ostatecznie wygrać. Poza tym właśnie nie chciałem jednoznacznie wskazać, kto jest zwycięzcą, a Twoje wątpliwości co do stanu Kamili jednoznacznie pokazują, że mi się udało :lol:

marzenna napisała:
Pałka, to takie nonszalanckie, śmieszne

Być może, ale tutaj miałem na względzie praktyczność. Teleskopową pałkę można schować do kieszeni, rękawa, plecaka, damskiej torebki ;-). Akcja dzieje się tu i teraz, ciężko sobie wyobrazić, by nawet wampir paradował w dzisiejszych czasach z kataną na plecach. I tak, wiem, prawdziwa katana jest relatywnie krótka, ale mimo wszystko.

marzenna napisała:
Bo już mi szkoda tego pajaca, nadal sam nie wie, czego chce. Dobrze, że oberwał, jak ja się cieszę, bardzo

No wiesz? Okrutna jesteś ;P. Ale fakt, nie do końca wie, co chce zrobić dalej - to znaczy w chwili gdy już zdaje sobie z tego sprawę, wpada na Kamilę i dostaje łomot :lol:

marzenna napisała:
Glany, nie bardzo. Może białe adidasy, Nike Air Max (97 921826 101). To jej doda stylu i kobiecości, zarazem nie spowolni jej ruchów.

Tak, ale znów praktyczność. Sam mam glany na 10 dziurek i uważam je za mega wygodne i praktyczne buty, pomimo (teoretycznie) utraty jakiejś tam zwinności. Gdy są dobrze zawiązane, praktycznie nie da się w nich skręcic kostki, a stalowe noski wraz z grubą, przykręconą śrubami zelówką sprawiają że w czasie walki/obrony kopnięcie jest o wiele bardziej skuteczne niż gdyby na nogach były adidasy.

marzenna napisała:
mam, mało czasu, powinnam przeczytać wszystkie części)

Odcinki nie znikną (raczej) więc zapraszam, wróć do wcześniejszych :-).
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty