Wiolin pachnie ładnie ten wierszyk, taka herbatka owocowa. Smacznie i takie ładne słowa - ,,spłodzić kolejny wiersz '' Chyba tylko rodzaj męski to potrafi, może ja też spróbuję. złapałam się na tą śliwkę, a jest w czekoladzie?
Jeszcze lubię utarte jabłko z cukrem i wrzosy, kocham ten wrzosowy fiolet. Mrużę oczy i mam wilgotne usta, głaszczę twoje uda, napinam piersi.... ja tak mam, jak zjem śliwkę
no przepraszam, to poezja

Tak troszkę Tuwim i trochę Leśmian, a na pewno Wiolin.
Lubię powidła śliwkowe, najlepsze ze śliwek Stanleya ale po widłach zostają duże dziury, a w nich lęgną się różne świerszcze, zimą szczególnie, grające swoje bajki, rodem z malinowych chruśniaków. I tak dzień jawi się kolorowy, a koniec jednej opowieści/melodii, jest zarazem początkiem nowej, z tysiąca i tej jednej. Nastrojeni pozytywnie, możemy przenosić góry, wyrywać tęgie dęby, niezniszczalni, mocni siłą małego przyjaciela. Tworzymy i potworzymy, zależnie od naszej melancholii, aktualnej barwy świata za oknem, w sercu...
Urocze Wiolinie!
Pozdrawiam Cię serdecznie
Zbys

Wiolinie Wiem że jesteś śpiewającym poetą, więc jestem nieco zaskoczony jego nierównością. Nie zagłębiam się w techniczne dywagacje.
Ja ten wiersz widzę tak:

chciałbym wiersz napisać
zwyczajnie śliwkowy
już w nim świerszcza słyszę
w zaciszu domowym

mógłby w dal pójść ze mną
związać kres z początkiem
byłbym drwalem w ciemno
on imbrykiem z wrzątkiem

siedząc z nim przy stole
tym na wiosny grudnie
spłodziłbym wiersz słowem
by go mieć na później

Trzymaj się
Pozdrawiam

Witaj Marzenno.

Masz śliczne skojarzenia z owocem śliwki, a na dodatek opowiedziałaś ją tak że aż zrobiło się prawie erotycznie. Wiersze bez obrazu to takie niewiersze, dlatego cieszę się że wiersz miło swojej "małości" potrafił zapalić w Tobie iskierkę która pozwoliła napisać choćby ten komentarz. Serdecznie za niego dziękuję.


Witaj Wiosno.

No tak...nie zawsze każdy nasz wiersz to arcydzieło, więc zadowoliłem się tym na co było w owej chwili stać moją venę. Kluczem wszystkich kluczy w poezji jest natchnienie, któremu nie zawsze chce się pracować...Wychodzi sobie z duszy kiedy chce, a wchodzi nie zawsze kiedy my chcemy.
Zgadzam się z tym co napisałaś i obiecuję częściej pukać do drzwi veny.
Pozdrawiam.

Witaj Zbigniewie.

Napisałeś ten komentarz prawie jak kobieta...ale w końcu czy nie o to chodzi żeby wskrzesić do życia coś co dawno w nas umarło? Coś czego dawno nie widzieliśmy, nie przeżyliśmy?
Komu jak nie poetom, powinno zależeć na przecieraniu codzienności i wkładaniu w jej życie czegoś nowego, niepowtarzalnego, pięknego? Umieć wierszem wygarnąć jej że jest za codzienna, za szara, za brudna...Dzięki że wpadłeś na słowo.
Pozdrawiam.

Witaj Anno.

To jakby napisać i zaśpiewać że:
jesteś jak zapach domowego ciasta...

Miło Ciebie gościć. Pozdrawiam.


Witaj Apisie.

No, powiem Tobie kolego poeto że bbb przewiałeś mnie swoją wersją.
Ten wiersz napisał mi się w pięć minut, i nawet go nie próbowałem zanucić. Nie pomyślałem o tym żeby to zrobić, dlatego pewnie stąd owe "nierówności". Rzeczywiście w Twojej wersji wiersz zyskał wszystkie kąty i przeciwległe. Jest bbb poprawny no i dodałeś jemu swojego uroku.
Dziękuję Tobie bbb. Pozdrawiam.

Witaj Gago.

Zacytowany fragment, to piękna całość piosenki chyba Ostrowskiej, "Co mi panie dasz: Widać że nie słuchasz byle czego, no i przeświadczenie że jest jeszcze coś co nazywa się muzyką i to wcale nie jest disco polo. Dziękuję za Twoje dobre słowo. Pozdrawiam.

I jest piosenka, Wiolinie.

Urokliwa, pełna metafor i ... jak lubię. Brawo.

z.