I

za tym błogim, przydrożnym punktem już nic by cię nie zbawiło,
ani światło taksówek, gdy cieniem włóczęgi
 
zaczynałaś powstawać z pierwszych
stron, wijąc się jakby w promieniu
słońca
 
*
 
ulica koszmarna – nieustanne stukanie,
deszcz i dorożki, do północy
 
przemienienia, beton obraca się w piasek,
dzięki temu wiem, że jesteś blisko, zostawiasz odciski
obcasów, aż powoli cichną
 
psy – nasze na zawsze amores perros
 
II

to nie bomba tyka na szczęście – to dwunasta,
kina niezależne przekrzykują się z night clubami,
trochę bezowocnie mija ostatnia noc
muzeów
 
III

niespodziewanie skończyłem
liczyć barany w wieku pięknych dwudziestoletnich,
by zacząć liczyć obrączki na palcach
przechodniów
 
­– prawdziwych przyjaciół
wciąż poznaje się po szpetnych snach czterdziestoletnich
 
IV

z literatury i muzyki wynika,
że najlepiej uśpić czujność o czwartej nad ranem
 
wtedy się budzę, słucham kolejnej piosenki
nawet mucha nie brzęczy, czytam książkę,
nawet mucha siada
 
*
 
4 AM in Girona, więcej ciebie miałem nie pamiętać