Nie wiem, czy wszystkie cisze bolą. Te spienione jak woda wodospadów ogromnie. Jak najwyższy dźwięk smyczkiem wydany. Usłyszeć w nich można wyrzuty sumienia zamykane przez ciężkie powieki. Łzę zdzierającą brud z policzka, toczącą się tuż przy płatku nosa, zatrzymującą się nad wargą tylko po to, by skończyć swój los na rękawie.

Ponoć są cisze, które zamiast bólu przynoszą nadzieję. Wyczekane po ostatnią chwilę niczym sportowiec tuż przed startem, skupione, przemyślane, wypoczęte nad ranem. Takie cisze, w które ucieka się od siebie samego i przed innymi ukrywa czasami. Po szyję, po brodę, po raz kolejny.

Są też takie, które nic oprócz strachu nie sieją. Bo strach je przerywać i strach zakłócić. I tych się boję najbardziej. Bo nie wiem, co będzie, gdy rozedrgana znów usłyszę. Te cisze, które rozbudzają fantazję spadających kamieni, targają wspomnienia za włosy, opadają zbyt ciężko na klatkę piersiową i oddechu nie mogę.

Więc mów do mnie, szepcz do ucha lub krzykiem zabij. Nie zostawiaj w tej ciszy za długo. Bębnem mnie obudź, gardłem zdartym zawołaj, wybuchem wyrzuć mi wszystko, trzaskiem łamanych serc nastrasz, tylko nie zostawiaj za długo.

Nie wiem, czy wszystkie cisze bolą. Wiem tylko, że niektóre ogromnie.