Układ bardzo niewygodny w czytaniu i pseudoartystyczny. Niemal każde zdanie jest od drugiej lilijki. Natomiast sama fabuła jest dla mnie zbytnio turpistyczna.

Pozdrawiam!

- Potrzebuję radości! - potrzebuję seksu, chcę się kochać!
- Uspokój się, na Boga przestań wydzierać mordę. Seksu? Prędzej komar bzyknie muchę, niż ktokolwiek na ciebie spojrzy. Wybacz, ale daleko ci do piękna i polotu z lat młodości.
- Sądzisz, że powinnam zapomnieć? - Koniec pragnień? - jesteś bezwzględny i okropny.
- Aśka, masz swoje lata i rozum, pomyśl, kto normalny chciałby się z toba kochać.
- Masz rację, przestanę o tym mówić, zajmę się patrzeniem w okno.
- Nie obrażaj się, kopiesz mnie po kostkach.
- Jest ciasno, a ty wciąż dociskasz, leżysz za blisko.
- Mogę odejść.
- Zostań, wiesz jak boję się ciemności, właśnie gdzie jest latarka?
- Już zapaliłem świeczkę, przestań, mów dalej, posłucham i tak nie mogę zasnąć.
- To było dawno, zakochana wierzyłam i chciałam być jedyną, chyba królewną, którą rycerz zdobywa i ratuje z opresji. Zamknięta w wieży, czekałam na ratunek. Lubię bajki.
Młodość i marzenia potrafią zniekształcić rzeczywistość.
- Marudzisz okropnie, do rzeczy, masz mnóstwo wspomnień.
- To ważne, muszę pamiętać jaka byłam, jak szukałam naiwnie miłości.
Wiesz, pisałam wiersze, okropne, pełne bólu i zatracenia. Czułam, że zostanę zraniona zanim ktokolwiek podniesie rękę. Jak wróżka, która widzi przyszłość.


Czułam niepokój, odrętwienie. Patrzę na twoje ciało i zastanawiam się, czy powolne umieranie ma sens. Dlaczego dostałeś taki wyrok. Nikt nie chce z nami rozmawiać. Wiem jak wygląda zepsute mięso, które zostanie w lodówce. Śmierdzi, odór rozchodzi się po całym pomieszczeniu.
Tylko ono ze mną nie rozmawia, zostaje wyrzucone na śmieci. Ciebie nie mogłam tak potraktować.
Musiałam polubić ten zapach, zapamiętać i nie myśleć. Zaczyna się od małej czarnej kropeczki.
Lekarze nie powiedzą dlaczego jest groźna. Postanowili odcinać poszczególne części ciała. Zabroniłeś, tak bardzo chciałeś pozostać w całości. Patrzyłam na kolejne rany, otwierały się i mnożyły. Płyny wypływały, stopa usychała, ciemna skóra odstraszała widokiem. Nie czułam obrzydzenia. Nie dotykałam, tylko nie mogłam uwierzyć, że gnijesz na moich oczach.
Moje palce, patrzę na nie, są delikatne, dlatego tak bardzo staram się zmienić spokojnie opatrunki.

Zmieniłam się od momentu jak zobaczyłam śmierć. Nigdy się jej nie bałam. Obcość to też moje znajome uczucie, bardzo bliskie. Popełniłam już raz samobójstwo, przeżyłam. To nie jest straszne, nie sprawia bólu. Kwestia wyboru metody, niekoniecznie trzeba robić spektakularne widowisko. Lepiej zrobić to cicho i spokojnie. Fascynuje mnie Japonia, szczególnie seppuku. Harry Martinson w 1978 roku popełnił samobójstwo dokonując seppuku nożyczkami. Trywialne, powinien postarać się o nóż, to ważny element w przypadku wyboru tej metody. W 1974 roku Harry otrzymał nagrodę Nobla. Wspominam o nim, ponieważ pochodził z klasy robotniczej, miał trudne dzieciństwo.
Ale moja obcość nie pozwala na jakiekolwiek utożsamianie się, nie potrzebuję wzorców do naśladowania. Przez większość swojego życia nie mogłam odnaleźć motywacji, która pozwoliłaby nabrać większej ochoty i rozmachu do woli istnienia. Jednak jakaś siła chciała abym żyła. W pewnym momencie, moje życie okazało się potrzebne. Już nie byłam tylko matką i żoną, maszynką do zarabiania pieniędzy i spłacania kredytów. Wbrew swojej woli stałam się obserwatorem śmierci, która wiedziała, że skoro nie mam obaw, to na pewno sobie poradzę.

Dotknij teraz swojego ciała, uwierz, też jestem naga kiedy piszę. Odwróć dłoń, wyprostuj palce, pocałuj najmniejszy w opuszek. Jest miękki. Prawda ?
Nie zadawaj pytań.
Przesuwaj wyżej. Czujesz puls? Słaby, a skóra delikatna. Przesuń ręką w górę, szyja, pomasuj, jakbyś smarowała chleb masłem. Ciało odpowiada na dotyk. Pragnie, chociaż zmęczenie zamyka oczy. Piersi spójrz na nie. Twoje, część nierozerwalna, jak metalowa kanka napełniona mlekiem. Trzymaj obie rękoma, blisko aby poczuły swoje ciepło. Jedna obok drugiej.
Połóż dłoń na łono, możliwe że poczujesz włosy. To ochrona przed zimnem.
W środku jest ciepło, wilgotne płatki skóry, jak dojrzałe miękkie mango.
Natrętny dźwięk, głupi dzwonek, ustawiony jako pobudka w telefonie. Powinnam włączyć wibracje. Jest lato, zakładam sukienkę, przewiewna. Dostałam kulki rozkoszy od męża, gadżet. Wkładam zwinnie między uda, prezent na pobudzenie libido.
Praca, praca siedząca. Kulki żyją swoim trybem, obcy przedmiot w roli amanta.

Mam pytanie do Ciebie, czy to jest jedna kobieta? Czy może kilka osobowości w jednej osobie? Czy opis kilku różnych kobiet?
Twój tekst jest bardzo wybiórczy. Chyba tak właśnie ma wyglądać. Jest świetny.