Jeśli zastanawialiście się kiedyś, czy wasze życie ma sens, to przestańcie. Prawdopodobnie nie ma, ale to akurat jest zupeł­nie nieistotne.

Zadziwiające, nad czym zastanawia się człowiek, kiedy zaj­muje się czym głupim, frajerskim i prawdopodobnie niebez­piecznym. Jak ja w tym przypadku.

Ostrożnie podniosłem skrzydło okna, nad którym męczyłem się już dłuższą chwilę. Mimo iż rezydencja, do której chciałem się dostać, była już dość stara, to zabezpieczenia przeciwko rabu­siom czy mętom mojego pokroju mieli godne pochwały. Stęka­jąc z wysiłku, odbiłem się od ziemi i podciągnąłem, po chwili stojąc już na dębowej podłodze w jednym z pokojów dla gości. Zawsze wchodziłem tędy, w zasadzie bez powodu. Kwestia przyzwyczajenia.

Nie bawiłem się w żadne skradanie i inne pierdoły. Wiedzia­łem, że służba jest poza zasięgiem słuchu, a strażnicy znaleźli sobie ciekawsze rzeczy do ro­boty w piwniczce szanownego chlebodawcy. Drzwi na pogrążony w leniwym półmroku kory­tarz były jak zwykle otwarte, jedynym źródłem światła była świeczka przy stoliczku w rogu. Nie przeszkadzała mi ciem­ność, znałem ten dom lepiej niż mój własny. Kwestia przyzwy­czajenia.

Spokojny krokiem skręciłem w prawo, omijając kilka innych pokoi, aż dosze­dłem do krętych schodów prowadzących na pię­tro. Gdzie znajdował się mój cel.

Chyba jedyna istota, której się bałem, a z którą miałem do czynienia zdecy­dowanie za często.

Wiedziałem, że trzeci schodek od dołu zaskrzypi, ale jak za­wsze na nim sta­nąłem, żeby usłyszała, że nadchodzę. I tak mnie oczekiwała, po prostu było to silniejsze ode mnie.

Na górze, były tylko dwa pokoje, jeden, w którym urzędował pan tej rezy­dencji. No a w drugim była ona. Jak zawsze przez uchylone drzwi przebijała się struga światła. Nie lubiła ciemno­ści, ale lubiła mnie. Więc jej to wybaczyłem. Jak i wiele innych rzeczy.

Wiedziałem co zobaczę, jeszcze zanim wszedłem. Siedziała na swoim łóżku tylko w koszuli nocnej, z ręką w rozczochra­nych włosach, patrząc się na obraz zajmujący niemal połowę ściany. Przedstawiał smutną scenerię, pełną szarości i czerni. A najczarniejszy był kot, zdający się ciebie obserwować, nieważ­ne, gdzie się stanęło. Zawsze się na niego patrzyła, mimo iż już doskonale znała położe­nie każdego elementu na nim. Twierdzi­ła, że ją to uspokaja. Mnie co naj­wyżej wkurwia.

Skierowała na mnie wzrok swoich oczu, kiedyś pewnie o barwie najczystsze­go błękitu, teraz bardziej tożsame z kolorem dymu, szare, przytłumio­ne. Mar­twe. Będące powodem, czemu nie korzystała z luster.

Nie musiała zresztą. Była piękna, a te oczy... Kwestia przy­zwyczajenia. Kie­dyś mnie przerażały, teraz dałbym się za nie zabić. Co się pewnie stanie, prę­dzej czy później.

Wstała z łóżka, nieznośnie powolnym krokiem kierując się w moją stronę. Uwielbiałem to. Stałem, wstrzymując oddech, czekając, aż stanie przede mną. Przez cały czas patrzyliśmy so­bie w oczy, kiedy tuptała bosymi stopami o drewnianą posadz­kę.

Była ponad głowę niższa ode mnie, ale i tak czułem się bez­silny, opętany wi­zją tego, co zaraz nadejdzie. Odwróciłem wzrok, a ona lekko się uśmiechnęła. Stanęła na palcach, cału­jąc mnie w policzek. Poczułem chłodny dotyk tej ust na skórze. Wzięła mnie za rękę i stanowczym szarpnięciem poprowadziła z powrotem do łóżka.

Leżeliśmy spoceni, nadzy w świetle wschodzącego słońca. Wyglądała tak niewinnie, chowając twarz w swoich hebanowych włosach, drobna istotka ufnie przytulając się do mojego boku. Czekałem na pytanie, które zawsze musiało nadejść. Nienawi­dziłem tego.

- Musisz iść?

Hmm. Musiałem, ale nie chciałem odpowiedzieć twierdząco. Chciałem tu zo­stać na zawsze, zapomnieć o całym świecie i jego problemach. Nie mogłem, je­śli chciałem dożyć świtu. Deli­katnie wysunąłem ramię spod jej głowy i odgarną­łem włosy z twarzy, całując ją w czoło. Starając się ignorować jej pełen smutku wzrok, wstałem i zacząłem się ubierać. Musiałem wyjść, zanim pan domu wróci z nocnego spotkania z jego podobnymi, starymi szlachcicami, któ­rym nie pozostało już nic innego, niż przepijanie zgromadzonego przez pokole­nia majątku. Wątpliwe, żeby się był szczęśliwy z moich relacji z jego córką.

Naciągnąłem buty na stopy i wyszedłem. Wiedziałem, że śle­dzi mnie wzro­kiem. I wyciągnie srebrną żyletkę spod poduszki i naznaczy swoją skórą kolej­ną szramą. Może i było to chore, ale nie skomentowałem tego ani za pierw­szym razem, ani za żad­nym późniejszym, teraz zaś traktowałem to jako swoje­go ro­dzaju rytuał. Kwestia przyzwyczajenia.

Nie moja sprawa. A ja musiałem oczyścić umysł. Miałem ro­botę do wykonania.