Mad już mi brakuje komplementów. To piękne, no bark mi słów. Napisałam już wiersz, jako odpowiedź, ale został wzgardzony, lecz ja mam inne wiersze, piszę je codziennie.
Jesteś natchnieniem, dla mnie piszesz, dla wszystkich zapłakanych...
Pocieszenie, pomoc, dobre słowo. To takie ważne, aby nie zapominać o bliskich, tych słabych i potrzebujących. Wzruszyłeś mnie, już wcześniej.

Wnet chyba umrę gdy czułych słów twych
nie zapamiętam przed ostatnim tchnieniem

byłeś w snach moich kradnąc mi myśli
dziś je ubierasz w najczulsze westchnienie

Zagrasz na harfie nieznaną melodię
i poprowadzisz za rękę przed siebie

wiem jak odnaleźć poezję wśród wraków
zatopionych na morzu

Wiem, bo mam Ciebie

I gdy już zliczę wszystkie zmartwychwstania
gdy wiatr kadzidła rozpali
ach, wierzę
gondolą płynę mając w ustach różę
tą którą dałeś mi
mój gondolierze

Przywróć mi wiarę w zachody słońca
pozwól, że zasnę przed oczyma twymi
zamknę powieki usta tulę w słowach

zostań więc ze mną
w mym niebie
w mej ziemi

Piękny, wzruszający wiersz, Mad, łapiący za gardło i wchodzący do duszy.
Świetna metafora z wiadrami.
Lecz dlaczego matka płakała?
Co się stało?

Bardzo bajkowy wiersz - jutro się spotkamy...
A może to na błoniach zaświatów?
Może wszystko to to przenikanie wymiarów, wchodzenie świata :stamtąd" do naszego bytu?

Poczułem drgnięcie serca.
Bo mam wrażenie że to albo sen albo opowieść nie z tego świata.
Jak wizja co wchodzi wprost do jaźni.

Niezwykle udany wiersz, choć bardzo prosty, co jest jego zaletą.
Bo w prostocie siła, to jeden z najlepszych chwytów poetyckich.

Odchodzę kontent