„Dzień za dniem”

1

Przez brudne okno do pokoju wpadało światło poranka. Jak zwykle zasnął w salonie. Zbudziło go delikatne ciepło promieni słonecznych, które jakimś cudem zdołały przebić się przez grubą warstwę lepkiego kurzu przywierającego do okien. Twarz przyciśnięta do siedzenia sofy zadrżała mimowolnym skurczem. Natychmiast, gdy poczuł suchość w gardle, kaszlnął wzbijając przy tym mgiełkę kurzu. Po chwili dusił się i chrypiał tak, że musiał pójść napić się wody. Po drodze trącił nogą puste butelki po różnych alkoholach.  

Chwilę trwało, nim w stercie brudnych naczyń, zalegających w zlewie, odnalazł szklankę wystarczająco czystą, aby można doń napuścić wody prosto z kranu. Pierwszy łyk przyniósł suchemu i obolałemu gardłu ukojenie; kolejne natomiast ugasiły pragnienie, z którego w ogóle nie zdawał sobie sprawy.

Ciśnienie krwi natychmiast podskoczyło, aż musiał usiąść. Zaczął się zastanawiać, kiedy tak naprawdę wraca jego żona i czy przypadkiem to nie dziś.

2

Przez całą drogę do sklepu dokuczało mu pragnienie. O wodzie, którą wypił kilkanaście minut wcześniej, już prawie wcale nie pamiętał. Pomyślał, że w tym stanie nie zdoła wysprzątać całego domu ani nawet jego niewielkiej części. W ułamku sekundy podjął decyzję o udaniu się do baru.

Czarnego Kota otwierano dopiero od jedenastej, czyli za nieco ponad pół godziny, ale wszyscy wiedzieli, że August – właściciel – przed nikim nie zamyka drzwi swego lokalu. Wiedział również o tym B, który już nie raz bywał pierwszym gościem.

– Cześć, August, stary gnoju – powiedział na przywitanie B.

Nie tracąc ani chwili, klapnął na swym ulubionym krześle, aby pobębnić z niecierpliwością palcami po niezbyt czystej ladzie. Nie wytrzymał jednak długo w ciszy.

– Jesteś tu, stary draniu? – zawołał. – Przestań się brandzlować i chodź nalać mi jednego. – Jako że B nie doczekał się żadnej odpowiedzi, kontynuował: – Dobra, sam tego chciałeś. Biorę najdroższą flachę jaką masz i łyknę prosto z butelki. Nie żartuję.

Z regału, na którym stały przeróżne trunki, sięgnął ulubioną whisky, po czym zagwizdał radośnie żołnierską melodię i wrócił na swoje miejsce.

– Sara urwie mi jaja – oznajmił, podczas gdy do szklaneczki z grubym dnem powoli spływał bursztynowy napój. – Mówię poważnie. Obedrze mnie ze skóry. Podczas jej nieobecności wywróciłem chałupę do góry nogami. Dobrze wiem, co chcesz powiedzieć, stary gnoju. Uważasz, że siedzę pod pantoflem baby. Wiesz co, gadaj sobie, ile wlezie. Gówno mnie to obchodzi. Może nie jestem najlepszym facetem pod słońcem, ale za to mam dobre serce. Dobrze słyszałeś. Prócz pokera nie uprawiam hazardu, nie chodzę na kurwy ani nawet nie myślę o innych babach. W życiu tego nie zrozumiesz, świntuchu. Dlatego gadaj sobie do woli. – Uniósł pełną szklaneczkę, po czym rzekł: – Moje zdrowie.

3

Czuł się lepiej, ale znowu był pijany. Całą drogę z baru do sklepu mamrotał niezadowolony, aby ostatecznie podjąć decyzję.

– Do cholery z tym! – wściekł się i zawrócił w pół drogi do sklepu.

Kilka kolejek w Czarnym Kocie odebrało mu całą energię. Poczuł się zmęczony i senny. Nie miał jednak ochoty wracać do zapuszczonego domu, toteż postanowił zajrzeć do czytelni. Nigdy nie przepadał za lekturami, ale wiedział, że w bibliotece prawie zawsze było miejsce, gdzie mógł spokojnie się zdrzemnąć.

Miał wyjątkowe szczęście. Tego dnia biblioteka świeciła pustkami. Nawet biurko nieopodal wejścia, przy którym zwykle siedziała Barbara lub któraś z jej koleżanek, było wolne.

B sięgnął po egzemplarz lokalnej gazety, po czym zawołał:

– Dzień dobry pani, jest tam kto? – A jako że odpowiedziała mu tylko cisza, dodał: – W razie czego będę w pokoju z widokiem. Proszę sobie nie zawracać mną głowy.

Pokój z widokiem mieścił się we wschodniej części budynku. To niewielkie pomieszczenie było oazą relaksu. Z wygłuszonymi ścianami, wygodną kanapą, miękką wykładziną i oknami wychodzącymi wprost na ogród sprawiało wrażenie miejsca odległego od małomiasteczkowego zgiełku. Wystarczyło tylko usiąść i patrzeć przed siebie.

Myśl o przytulnym pokoiku sprawiła, że B poczuł w sercu przyjemne ciepło, a nawet uśmiechnął się. Szybko jednak na twarz powróciło dawne zmęczenie, gdy okazało się, że w pokoju ktoś już jest.

B dostrzegł staruszka siedzącego plecami do wejścia. Odruchowo chciał nawet powiedzieć „dzień dobry”, jednak ostatecznie nie otworzył ust. Po prostu poszedł dalej w stronę wnęki pod schodami, gdzie czekał nań mały stolik i fotel z podnóżkiem. Miejsce to nie było tak przytulne jak pokój z widokiem, ale przynajmniej gwarantowało odrobinę prywatności.

Przeglądając gazetę, dotarł do rubryki sportowej, skąd dowiedział się o kolejnej w sezonie porażce miejscowej drużyny piłkarskiej. Autor krótkiego artykułu dopatrywał się powodów słabej dyspozycji zespołu w pladze kontuzji i mniejszych niedyspozycji zdrowotnych poszczególnych zawodników. Według raportu ponad jedna trzecia pierwszego składu była wykluczona z gry z powodu niezbyt groźnych aczkolwiek uciążliwych infekcji wirusowych. O dziwo z podobnymi problemami borykali się także lokalni rywale.

– Cholerne dzieciaki – zaklął po cichu B i cisnął gazetę na stolik. Przypomniał sobie jak trener Norman narzekał na swych podopiecznych. Powiedział dokładnie, że większość spośród nich chodzi zasmarkana z gilami po kostki.

Przypomniał sobie od razu o żonie. Sara wyjechała, aby zająć się chorą matką. Zaraz, pomyślał, kiedy to było…? Odliczanie w pamięci dni tak go znużyło, że w kilka minut potem zasnął.

4

Popołudnie spędził w domu, a dokładnie na ganku. Siedząc w wiklinowym fotelu, wpatrywał się w deszczówkę spływającą z krawędzi dachu. Pomyślał, że gdyby była tu Sara, doszłaby do wniosku, że rynny nie spełniają swojej funkcji i czym prędzej należy je wymienić. Ulżyło mu, gdy uświadomił sobie, że jest sam.

W powietrzu nie było ani jednego ptaka. No tak, szybko pojął, wiele ptaków nie potrafi latać podczas ulewy, choćby na ten przykład gołębie. Próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem widział jakiekolwiek skrzydlate stworzenie przelatujące nad domem. Nie słyszał nawet ich głosów: ćwierkania, kukania, treli, uderzania ostrym dziobem o pień drzewa ani nawoływania. Wszędzie tylko cisza jak makiem zasiał.

Wspomnianą ciszę przerwało burczenie w brzuchu B. I znowu myśli pochłonęły liczby. Tym razem B rachował godziny, które minęły od ostatniego posiłku. Doszedł do wniosku, że rano nie zjadł nawet śniadania, a do sklepu przecież wcale nie dotarł. Sara skarciłaby go za picie na pusty żołądek lub za picie w ogóle.  

Odsmażane ziemniaki zjadł bardziej ze względu na wyrzuty sumienia. Dobrze wiedział, jak zareagowałaby Sara na wieść o tym, że jej mąż nie potrafi o siebie zadbać. Po obiedzie zapragnął napić się zimnego piwa, którego naturalnie nie znalazł w lodówce. Wyjrzał więc za okno i z ulgą stwierdził, że powoli przestaje padać.

Nim ponownie zaszedł do Czarnego Kota, postanowił odwiedzić sąsiada. W gruncie rzeczy miał chytry plan wyciągnięcia Wiktora do baru i spędzenia reszty dnia na pogaduszkach o sporcie i polityce. Był pewien, że skoro Sara nie wróciła do tej pory, najprawdopodobniej przedłuży czas wizyty u matki co najmniej o jeden dzień. Dobre wieści wprawiły go w niemal szampański nastrój. W takich chwilach nigdy nie potrafił odmówić sobie radosnego pogwizdywania znanych melodii.

Zamilkł zaraz po wejściu na podwórze. Nie po raz pierwszy zaniepokoiła go cisza, która w tym miejscu wydawała się jeszcze bardziej nieprawdopodobna. Po hałaśliwym, wygadanym i wszędobylskim sąsiedzie nie było ani śladu. Nawet psia buda świeciła pustkami.

– Gomez! – zawołał B. – Gomez, piesku!

B zrobił obchód. Zajrzał najpierw do komórki, gdzie wraz z Wiktorem popijali od czasu do czasu bimber, potem szukał gospodarza w ogrodzie, a na końcu wszedł do domu, który nigdy nie był zamknięty.

– Cholera – powiedział do siebie, gdy nikogo wewnątrz nie zastał.

5

Przez całą drogę na posterunek zastanawiał się, co dokładnie ma powiedzieć. Nigdy wcześniej nie musiał zgłaszać zaginięcia. Z filmów i seriali kryminalnych wiedział, że w takich przypadkach policja z reguły podejrzewa najbliższe otoczenie. Był pewien, że zaraz, gdy tylko komendant go zobaczy roztrzęsionego niczym galareta, pomyśli, że on – B – maczał we wszystkim palce, a teraz nieudolnie stara się odsunąć od siebie podejrzenia.

– Psia mać! – zaklął wściekły, jednak cały czas szedł żwawo w stronę posterunku.

Na miejscu okazało się, że tego dnia żaden z funkcjonariuszy nie pełnił służby. Sam posterunek był jednak otwarty.

– Jest tu kto?! – zawołał B, ale jego głos odbił się donośnym echem, które jeszcze długo niosło się po opustoszałym korytarzu. – Panie komendancie – nie dawał za wygraną B. – Halo, słyszycie mnie?

Chodzenie po korytarzu i zaglądanie po kolei do każdego pokoju nie przyniosło żadnego efektu. Dopiero na drzwiach prowadzących do wyjścia trafił na ogłoszenie informujące o powołaniu centrum kryzysowego w budynku szpitala.

Zmęczony i zupełnie zdezorientowany rozmasował sobie kark. Za nic w świecie nie mógł skojarzyć, o jakie centrum kryzysowe chodzi.

Wrócił do pokoju, gdzie zwykle policja przyjmowała interesantów. Agresywnie dopadł do biurka, na którym stał telefon stacjonarny, jednak gdy tylko przyłożył słuchawkę do ucha, przekonał się, że brakuje jakiegokolwiek sygnału. Wolną ręką wymacał kabel ciągnący się pod biurkiem i sprawdził podłączenie do gniazda telefonicznego. Wszystko wydawało się wyglądać poprawnie. Znowu prześladowała go cisza; ta sama, która napadła go rankiem i nie chciała opuścić ani na sekundę. Coraz bardziej chciało mu się pić.

Szpital znajdował się ledwie kilka ulic dalej. Już przechodząc przez główną bramę czuł, że i tutaj czas jakby stanął w miejscu. Na parkingu przed frontem budynku nie było ani jednego samochodu. Podeszwy butów stukały o betonowe podłoże, niosąc nieznośne echo. Powietrze po deszczu było całkiem rześkie.

W przeszkolonych drzwiach szpitala B ujrzał własne oblicze. Przetłuszczone włosy sterczały na czubku głowy, zaś grzywka, już nieco zbyt długa, opadała na czoło. Sara kazałaby mu pójść natychmiast do fryzjera, albo sama chwyciłaby nożyczki, choć nie bardzo miała do tego smykałkę.

Blada twarz B kontrastowała z ciemnymi śladami wokoło oczu. Spierzchniętych warg w ogóle nie było widać, gdyż skrywały je długie wąsy i broda. Całości przykrego widoku dopełniała chuda sylwetka, na której wisiały za duże o kilka rozmiarów spodnie i brudna koszula.

B odruchowo dotknął własnej twarzy, jakby w ten sposób zamierzał dodać sobie otuchy. Zrobiło mu się słabo. Wszedł więc do środka i zasiadł na krześle w poczekalni.

6

Siedział zgarbiony w ławce. Szósty rząd, tuż z brzegu. Po lewej stronie na obrazie aniołowie toczą zażartą walkę z siłami zła o ludzką duszę. Zawsze go zastanawiało, kto w tym pojedynku byłby naprawdę górą.

Pomyślał, że Sara była bardzo pobożna. Po chwili skarcił się za to, że mówi o swojej żonie w czasie przeszłym. Sara jest pobożna, natychmiast się poprawił. Wyobraził sobie, że za kilka dni wróci od matki, obsztorcuje go za lenistwo i bałaganiarstwo, a potem wszystko wróci do normy. August znowu pojawi się w barze, Wiktor wraz z rodziną powrócą z podróży, komendant będzie pocił się jak mysz w swoim ciasnym gabinecie, a szpital odżyje.

Szpital. Właśnie o nim teraz pomyślał. Przypomniał sobie widok pustych sal z powywracanymi łóżkami, splądrowanych witryn, gdzie dawniej trzymano leki i środki do higieny. Ludzie musieli uciekać stamtąd w popłochu, a jeśli ktoś ucieka ze szpitala, znaczy, że musiało zdarzyć się coś naprawdę strasznego.

Ukrzyżowany Jezus zerkał spode łba na ołtarz. Widok umęczonej twarzy przywoływał skojarzenia z okropnym, nieludzkim wręcz cierpieniem, które nikomu nie mieściło się w głowie. B pomyślał o umieraniu za cudze grzechy. Poczuł, że gardzi tym prorokiem i w równym stopniu, a może bardziej pogardza samym sobą.

Kiedy zamknął oczy, usłyszał czyjś krzyk. Napięty jak struna natychmiast rozejrzał się wokoło. Przez moment wydawało mu się, że obrazy, drzeworyty i rzeźby żyją własnym życiem. Każda twarz zaczęła być podejrzana, wręcz wroga. Chociaż mury kościoła emanowały chłodem, B zrobiło się ciepło. Zbyt ciepło, aby wysiedzieć choćby minutę dłużej w tym przeklętym miejscu. Wiszący na krzyżu Jezus skupił całą swą uwagę na intruzie.

B przemknął pod ścianą, nie patrząc ani razu wstecz. Bał się, że jeden fałszywy ruch sprowokuje którąś z nieludzkich istot do ataku. W nieco ciemniejszej kruchcie po raz kolejny usłyszał krzyk, a po nim jeszcze jeden. Gnany strachem rąbnął z całej siły w wielkie drzwi. Nawet one zaskrzypiały złowieszczo.

7

– Dasz wiarę, że na całym cholernym niebie nie ma ani jednego ptaka? – B podszedł do okna i opróżnił resztkę whisky prosto z butelki. Patrzył dłuższy czas na krzew dzikiej róży otoczony kamiennym kręgiem.

Zmęczony opadł wreszcie na fotel ustawiony vis-a-vis kanapy, którą zajął zasuszony starzec.

– Napijesz się? – zapytał B, sięgając po drugą butelkę alkoholu. Potem nalał do pustej filiżanki po kawie porcję złocistego płynu, a sam tradycyjnie łyknął z gwinta. – Wszystko wskazuje na to, że oszalałem – rzekł. – Powinienem siedzieć w szpitalu zamknięty pod kluczem, ale wiesz co? W całym pieprzonym mieście nie ma nikogo, kto mógłby mnie tam posłać. – B zaczął chichotać. Przestał dopiero, gdy usłyszał głos staruszka, który nie poruszył nawet ustami.

– Zostałeś sam jak palec.

B patrzył podejrzliwie na sinozieloną, wyschniętą twarz, na wysokie czoło pokryte plamami prześwitującymi spod siwych włosów. Był pewien, że gdzieś to już słyszał.

– A ty? – zapytał starca.

– Już dawno przestałem się liczyć – odparł tamten. – Tylko ty zdołałeś przetrwać.

– Przetrwać…? Dobre sobie. Umieram, człowieku. Każdego dnia umieram. Powoli, owszem, ale jednak rozpadam się na kawałeczki. Nie mogę już nawet pić za własne zdrowie. Powiedz, starcze, za co powinienem wznieść toast?

– To bez znaczenia. Do jutra i tak o niczym nie będziesz pamiętał.

– Może i racja.

– Wszyscy stąd odeszli. Dawno temu. Sara także.

– Wyjechała do matki – sprostował B.

– Kiedy ostatnio rozmawialiście?

B pociągnął z butelki, aby dać sobie czas do namysłu.

– Dzwoniła przedwczoraj – rzekł obojętnie.

– Kłamstwo.

– Dużo wiesz.

– Wiem, że nigdy nie dotarła do matki. To dopadło ją w drodze. Utknęła w gigantycznym korku za miastem. Jeśli po nią nie pójdziesz, zostanie tam na zawsze.

– Przestań.

– Byłeś tam, prawda?

– Nie.

– Nic nie pamiętasz, ale wiesz, że byłeś tam.

Do domu wracał po zmroku. Co kilkanaście metrów pociągał whisky, a za każdym razem, gdy przechylał butelkę w górę, widział nad sobą gwiazdy. Zataczając się od lewej do prawej i z powrotem, słyszał głos starca.

– Za miastem jest największe cmentarzysko świata. Rozciąga się na tysiące kilometrów.

– Przestań za mną łazić! – wrzasnął B.

– Nawet jej nie szukałeś.

– Gówno!

– Wolisz zalewać się do nieprzytomności i myśleć, że wciąż żyje. Rozumiem cię. Nie popieram, ale rozumiem. To rozniosło się w powietrzu i wykończyło nas tak nagle. Zostałeś sam, B. Dla nas świat się skończył.

– Zamknij się! – B obrócił się i cisnął w ciemność pustą butelkę. Usłyszał tylko brzdęk pękającego szkła. Potem nastała cisza.

Dla nas świat się skończył.