Andromacha:

Rzekłeś: rys jak znaki czynione na wodzie –
jest istota wina – jestestwo na zmysłach.

Hubal-d:

Jak kontur w budowie zarys przyszłej chwili
znaczony na winie by wino wywyższać.

Andromacha:

Nie czekaj! – bat w dłonie! – ruszać i nie zwlekać,
jeden jest w rządzie król co wina strzeże
i są zagadki pisane we wodzie – stare satyry,
wiem, że chociaż królem, ty zbrojnych zaciągasz.

Hubal-d:

Sztuka jest i prawdą drogą sprzymierzonych
wziętych na twe świadki, że król nad mocarze
legendy już tworzy i tworzy narody – gotowe

Andromacha:

Na wino czerwone, czerpnąć z mokrej wody – źródlanej …

Hubal-d:

Gdzie owy stary strażnik wody strzeże dniami
a nocami po świetle w potężni – układa sznur pereł
i mówi do siebie, nocami i dniami:

„Jedna biała będzie, jedna czarna przyjdzie,
jedna co odmładza – a druga na starość …
jedna światłem perli – a druga ciemnością
w zieleniach na wodzie smugi pozostawia”

Andromacha:

Panie, strują wody w mgłę przeszła przy winie.

Hubal-d:

Jedna czarna tezą a druga w syntezie
pisze w prochu marnym historię o winie.

Andromacha:

Spojrzyj! za horyzont! kiedy będzie jutro? –
wtedy będzie znowu sznur pereł przypływał, a…
tego co myślę, ja widzę! – nie powiem nikomu…

Hubal-d:

Pani, wiem co jest zamysłem a co szczerą winą
lecz tego co robię również nie opiszę,
tego co ty myślisz – widząc, będąc uwięzioną
nie tym co zmyślone, lecz tym co ja piszę
i z małą dygresja kilka słów od pereł:

Andromacha:

Od tej jednej białej i od kilku czarnych
Woda co je leje – mam być uwięziona?

Hubal-d:

Nie! – to sznur pereł będzie miłość … damy …
a miłość jest wolna jak wino od wody
rozlane po ustach, usta strzegą wina
i porozlewamy… wśród morza w ochłody,
solą na plaży bielą się już kości.